Hi Guys,

Allereerst wil ik jullie heel erg bedanken voor alle reacties die ik kreeg op mijn vorige blog. De reacties hebben me echt geraakt. Dank jullie wel. Nu ik dat gezegd heb, wil ik ook even benadrukken dat dit hoofdstuk 75 is. Het is echt niet normaal dat ik al 75 hoofdstukken heb mogen schrijven. Ik wil meer actief gaan worden op mijn social media accounts. Dus dit is het juiste moment om al mijn social media te gaan volgen. Ik zie jullie daar. 🙂

Onderwerpen voor mijn blogs kunnen overal vandaan komen. Het kan een gebeurtenis zijn, het kan een liedje zijn die ik gehoord heb, het kan een uitspraak zijn die ik gehoord heb of het kan heel iets anders zijn. Deze keer kwam mijn inspiratie uit een tv serie die ik al een tijdje kijk en waar ik een heel erg groot fan van ben. Het gaat om Grey’s Anatomy. Naast dat het een hele leuke en goede serie is, laat Grey’s Anatomy je ook over van alles nadenken. Ik heb het er in mijn blogs al vaker over gehad en in deze blog ga ik er weer over praten.

Deze keer gaat het over een uitspraak van dokter Arizona Robbins. Dokter Robbins is een kinderarts ( zelf heeft ze het altijd over tiny humans). Een vrouw die heel erg veel heeft meegemaakt. Een hele inspirerende vrouw. Arizona Robbins heeft ook een beenprothese. In seizoen 10 deed ze de volgende uitspraak:

Ze deed deze uitspraak aan het eind van de volgende scene: Arizona moet haar oude prothese aan, maar die schuurt.Nadat ze er een tijdje op heeft gelopen, gaat ze naar de doktersruimte en ze ziet dat ze een blaar heeft. Nu is ze haar blaar aan het afplakken en er zit een andere dokter bij (dokter Miranda Bailey). Dokter Alex Karev komt binnenlopen en vertelt dat hij een oplossing heeft gevonden om een van haar patiënten te redden. Hij vertelt er heel erg enthousiast over tot hij ziet dat Arizona haar prothese uitheeft. Hij draait zich snel om. Hij vraagt of hij alles goed gaat en of hij later maar terug moet komen.Arizona zegt dat het geen probleem is. Ze is alleen maar een blaar aan het verzorgen. Wanneer Alex weggaat, zegt Miranda tegen Arizona dat hij hem nog nooit zo heeft gezien. Dan doet Arizona dus die uitspraak. Ohja en de robot slaat op het feit dat ze de vraag van een patiëntje kreeg of ze een robot was.

Toen ze deze uitspraak deed, kon ik me heel erg vinden in wat ze zei. Ik heb het zelf namelijk ook wel eens meegemaakt. Mensen doen nou eenmaal anders als ze me zonder protheses zien. Dan vinden ze je ineens zielig en dan denken ze dat je niks meer kan. Maar wanneer ik mijn protheses wel aanheb, doen ze heel erg verbaasd als ze zien dat ik protheses draag. Dan zeggen ze: ‘oh ik had het helemaal niet door dat je protheses had.’ Dan vinden ze het opeens knap wat je allemaal doet en dat je alles ‘gewoon’ kan.

Voor mensen ben je al snel twee personen. Je bent het meisje met protheses en je bent het meisje zonder protheses. Je hebt dus die twee looks. Mag ik dan ook twee namen? Noem me dan Clannad en Jennifer (of iets anders, verzin zelf maar wat. Vertel dan wel even hoe je me noemt, want anders verstaan er misverstanden 🙂 )

Het slaat natuurlijk nergens op. Ik ben geen twee personen. Ik ben geen ander meisje wanneer ik mijn protheses aanheb of niet. Ik ben en blijf dezelfde Clannad. Toch zijn er mensen die dat op één of andere manier niet zien. Ze beginnen je opeens anders te behandelen als ze je een keer zonder protheses zien.

Nu heeft het niet alleen te maken met het feit of ze je zien met of zonder protheses. Soms behandelen mensen je al anders als ze weten dat je een beperking hebt. Dan behandelen ze je opeens heel anders, omdat ze het weten. Waarom moet je me anders behandelen als je weet dat ik een beperking heb? Deed je dat ook toen je wist dat ik nog geen beperking had?

Ik heb er een hele grote hekel aan als mensen me anders behandelen vanwege mijn beperking. Waar is dat in hemelsnaam voor nodig? Alleen omdat ik een paar delen van mijn lichaam mis? Wie geeft jou dan het recht om me anders te behandelen dan de rest?

Helaas is de uitspraak van Arizona Robbins waar en ik denk dat het ook nooit gaat veranderen. Ik hoop het natuurlijk wel, maar dat word een hele moeilijke opgave. Er zullen altijd mensen zijn die denken dat je zielig bent en dat je met alles hulp nodig heb. Ik snap ook wel dat mensen het allemaal heel erg lief bedoelen, maar als het jou gebeurt dan is het eigenlijk heel erg irritant.

Grey’s Anatomy heeft met de verhaallijn van Arizona Robbins en haar prothese een hele goede zet gemaakt. Alles wat Arizona meemaakt is heel erg realistisch en geloofwaardig. Al helemaal als je weet dat de actrice (Jessica Capshaw) zelf niet op een prothese loopt. Alles is met techniek bijgewerkt zodat het lijkt dat ze een prothese heeft. Zelf de stomp (het overgebleven stuk been) ziet er heel erg geloofwaardig uit zelfs met het litteken.

Het heeft even geduurd, maar er staan eindelijk weer nieuwe recensies op de site! Met deze albums kijken we nog even terug naar 2016. Al deze albums zijn eind 2016 uitgebracht. Het gaat om de albums van Lady Gaga, Waylon, DNCE, Us The Duo en Bruno Mars.

 

Muziek van de week.
Deze week heb ik gekozen voor een nummer die ik echt heel erg mooi vind. De eerste keer dat ik het nummer hoorde, werd ik heel erg geraakt. De tekst, de muziek, de stem echt alles klopt aan dit nummer. Zelfs de clip is perfect bij dit nummer. Het is een nummer van een artiest die ik niet kende. Zijn naam is James Athur en hij is en singer-songwriter. Dit nummer gaat over de liefde van je leven, maar je bent bang om hem/haar te vertellen wat je precies voor diegene voelt. Je bent bang dat wanneer je het zegt dat hij/zij weggaat. Dus je vraagt diegene eerst of ze niet weg willen gaan.

Muziek van de week:
James Arthur – Say You Won’t Let Go

 

Ik wil jullie heel erg bedanken voor het lezen van deze blog! Ik hoop dat jullie volgende week weer een nieuwe blog lezen. Vergeet me niet te volgen op social media 🙂 .

❤
Clannad