Hi Guys,

Zoals jullie vorige week hebben kunnen lezen, ben ik gestopt met mijn opleiding journalistiek. De opleiding kon me niet bieden wat ik had verwacht en verder kwam ik erachter dat ik de verkeerde keuze had gemaakt. Wil je er meer over lezen, lees dan even hoofdstuk 73. Ik wil nu iets dieper ingaan op het nemen van die keuze, want het was alles behalve makkelijk.

Dat het een moeilijke keuze was, kwam vorige week al wel een beetje naar voren. Ik heb alleen nog niet heel erg goed kunnen vertellen waarom die keuze zo moeilijk was. Wat maakte die keuze nou zo moeilijk? Ik ben het zelf ook nog heel erg aan het uitzoeken, maar ik probeer het nu ook zo duidelijk uit te leggen.

Het stoppen met de opleiding voelde voor mij als opgeven. Zoals jullie weten, heb ik een hekel aan opgeven. Opgeven komt niet voor in mijn woordenboek. Toch had ik heel erg het gevoel dat ik dat deed. Ik wilde er alles aan doen om niet op te hoeven geven. Ik wil niet bekend staan als het opgevertje of als iemand die wegloopt als het even moeilijk wordt. Zo zit ik namelijk niet in elkaar. Ik ga elk gevecht heel erg graag aan en daar hoort opgeven of weglopen niet bij.

Het is niet dat ik van de een op de andere dag heb besloten dat ik ging stoppen met de opleiding. Nu ik er steeds meer over na ga denken, heb ik vanaf dag één al getwijfeld of dit wel de goede opleiding voor me was. De eerste weken ging het goed op de opleiding en ik vond het oprecht leuk. Alleen verdween dat na een aantal weken. Ik begon het steeds minder leuk te vinden en ik begon me af te vragen waarom en voor wie ik het aan het doen was. Soms kan je natuurlijk zo’n dag hebben. Daar bijt je jezelf even doorheen en de volgende dag is dat weer weg. Ik begon het alleen steeds vaker te krijgen en de laatste paar weken had ik het non stop. Mijn motivatie werd ook steeds minder en ik deed bijna niks meer aan mijn studie. Terwijl iedereen uit mijn klas actief bezig was met het zoeken naar nieuws, bleef ik een beetje achter.

Ik merkte vooral dat ik kleine en stomme foutjes ging maken en dat ik er niet meer bij was. Dat was voor mij een soort realisatiepunt. Mijn focus was helemaal weg en mijn motivatie was ook nog maar zelden aanwezig. Ik ging me steeds meer afvragen waarom ik dit deed en ik had alles behalve plezier in wat ik deed. ‘Dat is meestal bij een studie’ hoor ik je denken. Dat kan waar zijn. Niet alles wat je bij je studie doet, hoef je leuk te vinden. Dat weet ik maar al te goed en daardoor wilde ik ook door met de studie. Tot een docent het volgende zei tegen de klas: ‘’Wat we nu doen, lijkt heel erg op het werk dat jullie later ook gaan doen.’’ Ik kan je verzekeren dat deze uitspraak niet echt hielp met het positief blijven denken.

Na die uitspraak ging ik nog meer nadenken en kwam ik tot de conclusie dat ik dit helemaal niet leuk vind. Het ‘werk’ wat ik moest doen, vond ik steeds minder leuk worden en ik kon mezelf niet wijsmaken dat ik zoiets nog langer moest gaan doen. Laat staan dat dit mijn werk zou worden.

Toch durfde ik niet te stoppen. Voor mezelf had ik wel al besloten dat ik iets anders wilde, maar ik durfde de knoop niet door te hakken. Komt toch het opgeven weer om de hoek kijken. Stoppen met een opleiding lijkt wel heel erg op opgeven. Ik geef mijn opleiding op. Maar toen een docent tegen me zei dat ik niet weg moest lopen, brak er bij mij iets. ‘‘Weet hij überhaupt wel wat er allemaal in mijn hoofd omgaat? Hoe durft hij zoiets te zeggen? Hij kent me niet eens zo goed.’’ Ik kan het hem natuurlijk niet heel erg kwalijk nemen, maar toch kwam zijn uitspraak bij mij heel erg binnen. Ik heb een heel gevecht met mezelf aan moeten gaan voordat ik de beslissing heb kunnen nemen.

Heb ik gefaald? Heb ik gefaald omdat ik heb opgegeven? Of heb ik helemaal niet opgegeven? Ik heb de verkeerde beslissing gemaakt door journalistiek te gaan studeren. Ik had dat misschien wel nooit moeten doen. Alles gebeurt met een reden toch? Misschien moest het wel zo lopen en wil iemand me een les leren. Een les waar ik later nog iets aan heb. Misschien wil iemand wel dat ik mezelf tegenkwam en wilde hij (of zij) me een aanleiding geven om een betere versie van mezelf te creëren. Wie zal het zeggen?

Feit is dat ik de rest van het jaar geen opleiding heb. In september (of begint het nieuwe schooljaar eerder?) ben ik van plan om een andere opleiding te starten. Ik heb nu uitgebreid de tijd om precies uit te zoeken wat ik precies wil. Als ik het nu mocht zeggen, ga ik in september de opleiding SPH of PABO volgen. SPH wilde ik eigenlijk vorig jaar al gaan doen, maar toen koos ik voor journalistiek. Ik ga in februari weer naar een open dag om te kijken bij de opleiding. Een groot voordeel is wel dat allebei de opleidingen in Leiden zijn. Ik kan dus gewoon in Leiden blijven en ik hoef niet te reizen.En dat geeft ook wel een rustiger gevoel.

Één ding is zeker: ik ga iets doen waar ik gelukkig van word en waar ik 100% achter sta.

Muziek van de week.
Deze week heb ik gekozen voor een nummer die ik al een hele tijd heel erg mooi vind. Eigenlijk was ik gelijk verkocht toen ik het nummer voor het eerste hoorde tijdens de aflevering. Het nummer hoorde ik voor het eerst tijdens de muziekaflevering van Grey’s Anatomy. Het nummer beschrijft een situatie waarbij je verliefd bent op een ander, maar het niet durft te zeggen en je besluit maar om het voor je te houden en ieder gaat zijn eigen weg. In de bridge wordt er beschreven dat iemand alles opschrijft en daar maakt ze uiteindelijk dit nummer van. Ik kan me heel erg vinden in het opschrijven van dingen. Ik doe dat natuurlijk hier in mijn blog, maar ik doe het ook voor mezelf. Het geeft me rust. En verder zegt het nummer dat je gewoon door moet gaan ‘just breathe’.

Muziek van de week:
Chyler Leigh (Grey’s Anatomy) – Breathe (2 AM)

Ik wil jullie heel erg bedanken voor het lezen van mijn blog! Ik wil iedereen bedanken voor de lieve berichtjes die ik vorige week heb ontvangen naar aanleiding van mijn blog! Dat doet me echt heel erg veel goeds! Ik hoop dat jullie volgende week weer een nieuw hoofdstuk komen lezen.

❤
Clannad