Hi Guys,

Het is oktober en dit is hoofdstuk 60! Dat zijn twee redenen om blij te zijn. Oktober is namelijk (naast December) mijn favoriete maand van het jaar! En Hoofdstuk 60 is toch een beetje een mijlpaal :-).

In hoofdstuk 59 had ik het al kort over elkaar helpen en hoe blij ik word als dat onverwachts gebeurd. Deze week maakte ik weer een paar dingen mee en dat zettte me aan het denken.

Ik ben iemand die niet snel om hulp vraagt (lees: bijna nooit). Ik wil graag alles zelf doen en als het niet lukt, zoek ik een andere manier waardoor het wel lukt. Zo zit ik nou eenmaal in elkaar. Ik vroeg me alleen af: waarom? Waarom wil ik nou niet geholpen worden? Zo moeilijk is het toch niet om even iemand om hulp te vragen? Het betekent niet dat je zwak bent. Toch vind ik het heel erg moeilijk en ik wil gewoon niet geholpen worden.

Deze week zat ik in de aula (kantine, hoe je het ook wil noemen) op school en ik kreeg een flesje drinken niet open. Elke keer probeerde ik het op een andere manier open te krijgen. Dan wachtte ik weer eventjes en daarna probeerde ik weer een andere manier. Ik merkte dat ik het een beetje stiekem deed. Ik wilde namelijk niet dat er iemand was die zag dat ik moeite had om een simpel flesje open te krijgen. Mijn laatste poging was doormiddel van een schaar het flesje open te krijgen (ja, je leest het goed. Soms lukt dat, met gevaar voor eigen leven 🙂 ). Deze keer lukte het niet. Ik had mezelf erbij neergelegd. Dan maar even geen drinken. Ik kan wel even zonder. Tot ik een paar tellen later een tikje op mijn schouder voelde. Ik keek op er stond een meisje naast me die vroeg: ‘‘Zal ik het flesje even voor je openmaken? Dat gaat wat makkelijker.’’ Ik liet het haar doen en bedankte haar.

Ik vond het heel erg lief dat iemand me wilde helpen zonder dat ik het vroeg. Maar aan de andere kant vond ik het ook vreselijk. Waarom lukt het mij nou niet om een simpel flesje open te krijgen? Ik wil dat gewoon zelf kunnen en ik weet dat ik het zelf kan. Daar kan ik mezelf aan opvreten. Ik kan dan heel erg boos op mezelf worden (en met heel er boos bedoel ik ook heel erg boos). ‘’Zie je nou wel dat je geen simpel flesje open kan maken.’’ ‘’Wie kan er nou geen flesje openmaken.’’ ‘’Iedereen kan toch gewoon een flesje openmaken.’’ Etc.

Ik wil dat gewoon kunnen en ik snap wel dat het iedereen kan gebeuren, maar op dat moment voelt dat niet zo. Vooral als je dan ziet dat iemand het anders het heel makkelijk kan. Deze keer ging het om het openen van een flesje, maar de volgende keer kan het om iets anders gaan.

Ik merk ook dat ik soms de hulp niet wil aanvaarden. Dan biedt iemand je hulp aan en dan denk (en zeg) ik wel eens: ‘’Nee hoor, dankjewel.’’ Dan vraagt iemand of diegene je kan helpen en dan zeg je: ‘’Nee hoor, dankjewel.’’ Sommige mensen staan er dan op om je te helpen. Dan helpen ze je uiteindelijk ook, terwijl je dat eigenlijk niet geholpen wilt worden. Maar sommige mensen laten het daarbij en vragen niet door. Dan zie je ze meestal nog wel kijken hoe je iets doet. En als het dan lukt, zie je een klein lachje om het gezicht verschijnen. Of als ze zien dat het je na een paar keer proberen nog niet lukt, vragen ze nog een keer: ‘’Weet je zeker dat je geen hulp nodig hebt?’’

Ik weet van mezelf dat ik niet graag hulp accepteer. Ik wil alles zelf doen. Soms frustreert dat, maar het maakt je denk ik ook zelfstandiger. Als je uiteindelijk op jezelf woont, moet je ook alles zelf kunnen. Ik weet echt wel dat mensen het allemaal heel erg lief bedoelen en ik bedank ze ook altijd, maar ik word zelf gewoon niet graag geholpen. Alleen als het echt niet anders kan, vraag ik om hulp.

Ik ben wel iemand die graag andere mensen helpt. Dus als ik zie dat misschien hulp nodig heeft, vraag ik ook of ik ze kan helpen. Ik bied graag hulp, maar ik word zelf niet graag geholpen.

Eigenlijk moet ik het gewoon vaker accepteren. Misschien moet ik vaker hulp accepteren, maar dat is heel vaak gewoon heel erg moeilijk. Ik wil alles gewoon zelf kunnen.

Afgelopen woensdag had ik mijn allereerste rolstoelrugbytraining in Utrecht. Het was super leuk. Rolstoelrugby is zeker een sport voor mij. Ik blijf het voorlopig dus nog wel spelen 🙂 . Ik ben super blij dat ik bij een super leuke groep terecht ben gekomen. Ze vonden het niet erg om alles uit te leggen en ik voelde me gelijk heel erg welkom. Ze behandelden me niet als een nieuweling, maar ik werd gelijk in het team opgenomen. Dat voelde heel erg fijn.

Rolstoelrugby is een heerlijke sport, omdat er de hele tijd iets gebeurd. Je bent de hele tijd in beweging. Dat is iets wat ik in een sport zoek. Ik wil constant bezig zijn en ik wil uitgedaagd worden. Dan is rolstoelrugby een ideale sport.

Ik vertelde het al even aan het begin van de blog en waarschijnlijk hebben jullie het ook al gezien aan de titel: dit is hoofdstuk 60! Er gaan wel een paar dingetjes veranderen. Het uiterlijk van de site blijft deze keer wel hetzelfde, maar er veranderen wel een paar andere dingen.

De inhoud van de blog gaat veranderen. Ik vond de laatste tijd dat mijn blog meer een soort promotieblog werd. Ik had het de laatste tijd bijna alleen maar over artiesten die ik te gek vond, films/series die ik keek, nummers die ik heel erg mooi vond etc en dat vond ik een beetje jammer. Daar ben ik namelijk deze blog niet voor begonnen. Ik ben deze blog begonnen voor het delen van mijn verhaal en mijn ervaringen. Ik had het gevoel dat ik dat een beetje kwijt begon te raken. Ik had zelf het gevoel dat mijn verhaal/ervaringen een bijzaak werd. Laten we dat omruilen. Mijn verhaal/ervaringen moeten de hoofdzaak worden en de rest moet bijzaak worden.

Daarom heb ik het volgende besloten: in mijn blog ga ik voortaan alleen maar mijn verhaal en mijn ervaringen delen. Soms kan de aanleiding wel een liedje, artiest, film of serie zijn, maar dan link ik dat aan mijn eigen leven.

Verder zal mijn blog voortaan één (of twee) verhalen zijn. Niet meer zes of zeven korte verhalen. Er zal voortaan één thema centraal staan.

Ik ben van plan om meer gebruik te maken van social media. Via social media zal ik voortaan meer delen. Denk dan aan dingen uit mijn eigen leven, maar ook over muziek, artiesten, films, series etc.

Ik kwam er laatst achter dat er nog geen kopje ‘about’ op mijn site stond. Best wel slecht eigenlijk :-). Vanaf vandaag kan je onder het kopje ‘about’ nog even kort lezen wie ik ben 🙂 .

Er is ook nog een ander klein kopje op mijn site gekomen. Deze keer gaat het over mijn blog. Mijn blogs staan nu gerangschikt. Dit is een klein administratief dingetje. Op deze manier kan ik meer blogs schrijven.

De ‘Muziek van de Week’ blijft nog wel. Zo kan ik jullie toch nog een beetje mijn favoriete muziek meegeven. Je zult nu wel merken dat de ‘Muziek van de Week’ meer met het thema van de blog te maken heeft :-). Ohja en de lijst op spotify is verwijderd.

Muziek van de Week.
Voor deze week heb ik gekozen voor een nummer die ik heel erg mooi vind. Het is een cover. Het nummer gaat over het feit dat je er altijd voor iemand bent. Als iemand je nodig hebt, hoeft diegene alleen maar je naam te roepen en je komt eraan (dit lijkt op een nummer, maar die is het niet. Sorry Marco 🙂 ). Dit nummer wordt gezongen door vijf geweldige zangeressen. Naast het feit dat het een heerlijk nummer is, wordt er dus ook nog verdomd goed gezongen.

Muziek van de week:
I’ll Be There – Ladies Of Soul

Ik wil jullie heel erg bedanken voor het lezen van deze blog! Ik hoop dat jullie blij zijn met deze veranderingen. Laat me weten wat je van de veranderingen vind. Ik hoop jullie op social media te zien. En ik hoop natuurlijk ook dat jullie volgende week weer mijn blog lezen! 🙂

❤
Clannad