Hi,

Gisteren las ik een artikel over het feit dat er een film wordt gemaakt over een moeder met een lichtverstandelijke beperking (lvb).

Daar is natuurlijk helemaal niks mis mee. Ik heb niks tegen het feit dat er een film wordt gemaakt over een moeder die een lichtverstandelijke beperking heeft. Dat juich ik zelfs toe. Hoe meer verhalen over gehandicapte mensen, hoe beter.

Alleen was er iets in het artikel waardoor ik gefrustreerd raakte……

De rol van de moeder met een lvb zal worden gespeeld door een niet-gehandicapte actrice.

Nu heb ik niks tegen de actrice, want de actrice die de rol gaat spelen is echt heel goed.

Ik heb wel iets tegen het feit dat de rol van een gehandicapt persoon zal worden vertolkt door een niet-gehandicapte acteur.

Weet je wat het bijzonder is?

In het artikel vertelt de actrice over het feit dat ze heel erg getwijfeld heeft over het feit of ze wel een gehandicapt persoon kon spelen. Ze had het zelfs over de kritiek die andere acteurs hebben gehad toen ze een gehandicapt persoon speelden. Ze is door de regisseur overgehaald om toch de rol te spelen en voor haar rol heeft ze meerdere malen meegedraaid bij een instelling voor mensen met een lvb. Op die manier heeft ze zich goed voor kunnen bereiden. Ze verbaasde zich zelfs over het feit dat ze niet meer weg wilde bij de instelling, omdat ze het zo’n leuke plek vond.

Dus eigenlijk spreekt ze zichzelf in het artikel heel erg tegen. Maar in het artikel lijkt het ook of ze het over een hele andere soort mensen heeft als ze praat over mensen met een lvb.

Zulke woorden frustreren mij eigenlijk alleen maar meer.

Maar goed, ik heb niks tegen de actrice. Dat is ook de reden dat ik geen naam noem. Ik noem ook niet de naam van de film, het artikel of het platform waar het is gepubliceerd. Ik heb namelijk niks tegen al die mensen, maar het gaat om iets veel groters waar ik niet tegen kan.

Dat is veel groter dan de betrokkenen van dit artikel.

Ik heb het al veel vaker in mijn blogs over dit onderwerp gehad, maar blijkbaar moeten we het veel vaker over dit onderwerp hebben. Er komt gewoon geen verandering in. Ik zal pas stoppen met het praten over dit onderwerp als er iets is verandert.

In de media is er nu heel veel aandacht voor het feit dat er meer aandacht moet zijn voor diversiteit. Daar ben ik echt heel erg voor.

Ik ben een hele grote voorstander van het feit dat er in de media meer diversiteit moet zijn. Er moet plek zijn voor iedereen in de samenleving. De media is een platform waarin iedereen zich zou moeten herkennen. De media is een weerspiegeling van de samenleving. Of dat zou het in ieder geval moeten zijn.

Helaas is het nu nog niet het geval.

In de media zijn nog steeds heel veel stereotyperingen zichtbaar. Veel verhalen die worden gemaakt zijn gebaseerd op stereotyperingen.

Waar het aan ligt?

Ik denk dat het komt omdat er verhalen worden verteld over bepaalde mensen. Deze verhalen worden niet verteld door de mensen waar de verhalen over gaan.

Neem nou het voorbeeld van de actrice die een moeder met een lvb speelt. De actrice zal zich vast heel goed hebben voorbereid en ze is een hele goede actrice, maar ze is geen moeder met een lvb.

Uit het artikel kon ik niet opmaken over een mensen met een lvb zijn betrokken bij deze film. Eigenlijk kan ik daar dus niet over oordelen.

Weet je wat wel duidelijk is:

Het verhaal van een moeder met een lvb zal worden verteld door mensen zonder een lvb. Met als gevolg dat er wordt dat er een verhaal over iemand met een lvb wordt verteld. Het verhaal wordt dus niet verteld door iemand met een lvb.

Dat is echt een verschil.

Handicap in de media is al heel erg ver te zoeken. Het valt me nog steeds heel erg op als er in de media wordt gesproken over handicap. Als er dan wordt gesproken over handicap dan merk ik dat ik veel frustratie in mijn lijf heb.

Er wordt altijd een heel stereotyperend beeld neergezet van een gehandicapt persoon: iemand is zielig, is anders, heeft hulp nodig, is niet volwaardig, moet iets overwinnen, moet zich bewijzen. Het verhaal van een gehandicapt persoon moet ook altijd bekend worden gemaakt: welke handicap heeft iemand, hoe is iemand aan de handicap gekomen, welke belemmeringen heeft iemand door een handicap, etc.

De handicap is altijd een hoofdzaak, maar het is nooit een bijzaak.

Daarnaast wordt een gehandicapt persoon bijna altijd gespeeld door een niet-gehandicapt persoon.

Dan is de vraag altijd of het echte verhaal wel zal worden verteld.

Dat is echt heel erg zonde, want er zijn genoeg verhalen die verteld kunnen worden.

Er is nog zo ontzettend veel winst te boeken als het gaat om zichtbaarheid van gehandicapte mensen in de media.

We weten allemaal dat het kan.

Dat hebben we bijvoorbeeld gezien in de representatie van de queer gemeenschap. De Nederlandse serie ‘Anne+’ is daar het mooiste voorbeeld van. Deze serie is gemaakt door mensen die behoren tot de LHBTIQ+ gemeenschap. Niet alleen de makers zijn onderdeel van de gemeenschap, maar ook de cast behoort tot de LHBTIQ+ gemeenschap.

Het resultaat: een hele mooie serie met echte verhalen. Een verhaal over echte mensen. Er worden hele mooie verhalen verteld door mensen die weten waar ze het over hebben.

Anne+ was echt een hele mooie doorbraak in de Nederlandse film- en seriewereld.

Ook als het gaat om handicap is er een film die in de buurt komt van het feit dat er een verhaal verteld wordt door een gehandicapt persoon.

De film ‘Stronger‘ is daar ook een klein voorbeeld van. Bij het maken van deze film zijn de hele tijd de ervaringsdeskunden betrokken. Op deze manier werd het echte verhaal verteld van een man van wie zijn benen moesten worden geamputeerd. In deze film volg je zijn revalidatieproces. In de film is bijvoorbeeld ook de echte behandelend revalidatiearts te zien.

Een nadeel: de hoofdrol wordt vertolkt door een niet-gehandicapte acteur. Maar je ziet aan alles dat de echte hoofdpersoon bij het hele proces is betrokken. Dus zijn verhaal wordt wel echt verteld.

Bovenstaande film komt dus heel erg in de buurt. Laten we hopen dat dit voorbeeld nog vaker wordt gevold.

Alleen zou ik het nog mooier vinden als er een film/serie wordt gemaakt waarin de hoofdpersoon een gehandicapt persoon is, maar waar het verhaal daar niet perse om draait. Dus bijvoorbeeld een romantische komedie waarin de hoofdpersoon een handicap heeft, maar dat de film verder gewoon een ‘normale’ romantische komedie is.

Volg je me nog?

Ik zou wel willen dat er ooit zulke projecten worden gemaakt.

Muziek van de Week.

Dit nummer past helemaal niet bij het onderwerp van Hoofdstuk 420. Ik kon namelijk geen goed nummer vinden die goed aansloot bij dit onderwerp.

Deze week wil ik een nummer met jullie delen die heel veel indruk op me heeft gemaakt. Ik luisterde een tijdje geleden naar het album van deze artiest en ik merkte al snel dat er hele mooie nummers op stonden. Het album is dus echt een aanrader.

Later kwam ik erachter dat de artiest ook nummers had gemaakt met een koor. Deze versies zorgden ervoor dat bepaalde nummers nog meer bij mij binnenkwamen. De betekenis van sommige nummers veranderden soms compleet. Sommige nummers werden opeens nog mooier dan dat ze al waren. Dit nummer is daar een goed voorbeeld van.

Toen ik deze versie hoorde, was ik heel erg onder de indruk. De tekst kwam opeens heel erg bij me binnen. De artiest weet de emotie in dit nummer heel goed over te brengen. De muziek ondersteunt de boodschap en de emotie echt heel erg goed.

Via deze weg wil ik het nummer heel erg graag met jullie delen. Helaas is er (nog?) geen video van deze versie. Voor nu moeten we het doen met de opname die ook op het album staat. Het nummer wordt er niet minder mooi door.

MVDW:

Cian Ducrot – Everyone Who Falls In Love (Has Someone Else They’re Thinking Of)

 

Representatie is zo ontzettend belangrijk voor iedereen. Alleen staat de meerderheid van de samenleving er niet echt bij stil, omdat ze zichzelf al kunnen herkennen als ze de televisie aanzetten.

Ik ben nog steeds verbaasd als ik ergens in de media een gehandicapt persoon zie.

Een goed voorbeeld was vorige week:

Ik was Spaans aan het leren op Duolingo. Tijdens mijn dagelijkse les zag ik dat een poppetje in de app een beenprothese had. Bij een opgave was een tekening gemaakt van een jongetje en deze jongen had een beenprothese.

Ik werd daar echt heel erg blij van. Ik vond dat echt een dingetje.

Representatie in de media is zo ontzettend belangrijk.

Ja, er worden echt wel stappen gezet. In de media zien we langzaamaan steeds meer diversiteit. Er worden steeds meer diverse verhalen verteld en deze verhalen worden ook door steeds meer verschillende mensen verteld.

Daar word ik heel erg blij van.

Alleen lijkt de media gehandicapte mensen te vergeten. Ik zie nergens vaker gehandicapte mensen op televisie. Als ik ze zie dan worden ze heel stereoypisch neergezet. Dan worden de vragen die ik hierboven heb benoemd allemaal beantwoord.

Waarom zou je antwoord op die vragen moeten hebben om een verhaal van een gehandicapt persoon te vertellen?

Wanneer komt het moment dat we in de media gehandicapte mensen ook als echte mensen gaan behandelen? Wanneer worden gehandicapte mensen in de media afgebeeld als echte mensen?

Er zijn genoeg gehandicapte mensen die willen werken in de media.

Ik weet zeker dat er gehandicapte mensen zijn die ook journalist, acteur, presentator, televisiemaker, filmmaker, seriemaker, theatermaker, scenarioschrijver, verslaggever, musicalster, jurylid, schrijver, zanger, danser, influencer, etc willen worden. Alleen is het voor gehandicapte mensen vaak onmogelijk om het te worden.

De maatschappij zou gehandicapte mensen ook de kans moeten geven om te doen wat ze willen. We zouden gehandicapte mensen moeten behandelen als ‘normale’ mensen. Gehandicapte mensen zijn gewoon een onderdeel van de samenleving.

Om representatie te realiseren is er zo ontzettend veel meer nodig dan een paar keer op televisie komen.

We zouden het beeld van de maatschappij over gehandicapte mensen moeten veranderen.

 

We hebben echt iedereen nodig om de representatie te vergroten.

Iedereen weet dat de representatie niet binnen een dag wordt vergroot. Maar elk beetje helpt.

Laten we ervoor zorgen dat er echte gehandicapte mensen in films en series te zien zijn. Laten we ervoor zorgen dat we meer echte gehandicapte mensen zichtbaar zijn in de media.

 

Ik hoop dat er ooit een tijd komt waarin ik niet meer verbaasd ben als ik een gehandicapt persoon in de media zie.

❤️

Clannad