Hi,
Voor dit hoofdstuk heb ik bewust iets gedaan wat ik eigenlijk heel graag wil voorkomen.
Ik heb een quote hergebruikt. De openingsquote van dit hoofdstuk heb ik ook al gebruikt in hoofdstuk 362. Sterker nog: het is precies dezelfde afbeelding. Ik ga vandaag dan ook over precies hetzelfde onderwerp praten dan in Hoofdstuk 362.
Ik heb er bewust voor gekozen, omdat ik (helaas?) geen betere quote kon vinden om dit hoofdstuk te openen. Deze quote beschrijft gewoon het beste wat ik graag met jullie wil bespreken.
Juli is Disability Pride Month.
Het is een maand waarin er extra aandacht wordt gevraagd voor het feit dat gehandicapte mensen ook een onderdeel van de maatschappij zijn. Het is ook een maand waarin ‘handicap’ mag worden gevierd en er wordt extra benadrukt dat een een handicap ook trotse gevoelens mee kan en mag brengen.
De maatschappij heeft een bepaald beeld van gehandicapte mensen. Gehandicapte mensen zijn anders, zielig, hulpbehoevend, inspirerend en ga zo maar even door.
Let op: Het volgende stukje staat vol met uitspraken waar ik niet achter sta. Toch word ik met deze uitspraken geconfronteerd. En ik ben zeker niet de enige.
Gehandicapte mensen zijn helden. Als gehandicapte mensen iets kunnen dan moet iedereen het kunnen. Alles wat gehandicapte mensen doen is heel erg knap. Alles wat gehandicapte mensen doen is een wereldwonder en verdient een heel groot applaus.
‘Handicap’ wordt vaak gezien als iets negatiefs. Mensen hebben bijna gelijk medelijden met je als ze erachter komen dat je gehandicapt bent.
Met Disability Pride Month wordt er juist aandacht gevraagd voor het tegenovergestelde.
Er wordt in de maand juli stilgestaan bij het feit dat gehandicapte mensen ook mensen zijn. Gehandicapte mensen hebben dezelfde rechten als ieder ander. Gehandicapte mensen zouden ook mee moeten kunnen doen met de samenleving.
Het is vooral een maand waarin gehandicapte mensen willen laten zien dat ‘handicap’ niet iets negatiefs is.
Als ik naar mezelf kijk dan heb ik het altijd moeilijk gevonden om mijn handicap echt te delen met de buitenwereld. Ik deed er echt alles aan om mijn handicap te verbergen. Eigenlijk doe ik het nog steeds.
Ik draag altijd lange broeken en als ik bij onbekende mensen ben dan wil ik altijd mijn beenprotheses aan.
Nu ik mijn nieuwe beenprotheses heb, durf ik mijn protheses meer te laten zien. Ik heb nog geen korte broek aangehad, maar ik denk dat het deze zomer wel een keer kan gaan gebeuren.
Hoe dat komt?
Ik vind mijn beenprotheses nu mooi. Ik wil ze graag aan iedereen laten zien.
Ook heb ik een ontwikkeling gemaakt door rolstoelrugby. Als ik aan het rugbyen ben dan vind ik het helemaal niet erg als er onbekenden komen kijken. Dan maakt het me niet uit of onbekenden mij zien zonder protheses.
Als ik niet aan het rugbyen ben en er komen onbekenden dan wil ik altijd mijn protheses aan.
Onbewust zorgt de maatschappij er ook bij mij voor dat ik mijn handicap niet durf te delen.
Het zorgt er bij mij ook voor dat ik niet altijd trots ben op mijn handicap.
Nu is het geen vereiste dat je trots bent op je handicap. Iedereen staat er anders in. Dat is natuurlijk helemaal goed. Het is vooral belangrijk dat je doet wat goed doet. We zouden niet anderen mogen laten bepalen hoe jij omgaat met wat dan ook.
Ik vind het wel bijzonder om bij mezelf te merken dat ik me (onbewust) laat tegenhouden door de kijk van anderen op mijn handicap.
Ik word bijna dagelijks geconfronteerd met het feit dat ik gehandicapt ben.
Mensen staren me aan, mensen komen naar me toe om te zeggen hoeveel respect ze voor me hebben, mensen vragen wat er ‘mis is’, mensen vragen of ik iets wel kan en ga zo ook maar weer even door.
Dagelijks word ik er door anderen aan herinnerd dat ik gehandicapt ben.
Voor mij is mijn handicap een deel van mijn identiteit. Het is nou eenmaal een onderdeel van wie ik ben. Helaas heeft ‘gehandicapt zijn’ in onze huidige maatschappij vaak negatieve gevolgen.
Dagelijks merk ik dat ik door de maatschappij gezien wordt als ‘anders’.
Ik word echt anders behandeld dan niet-gehandicapte mensen. Ik merk al een groot verschil in hoe mensen tegen me doen als ik mijn protheses aan heb en wanneer ik ze niet aanheb. Dus ja, ik word door de maatschappij gezien als ‘anders’.
Kan ik daar niet-gehandicapte mensen de schuld van geven?
Nee, ik denk het niet.
Mensen weten niet beter.
Als we kijken naar de geschiedenis van handicap dan zijn gehandicapte mensen voor een hele lange tijd gezien als ‘anders’. Gehandicapte mensen zijn een hele lange tijd gescheiden van de ‘normale’ samenleving.
Mensen handelen met de kennis die ze hebben. Het is eigenlijk logisch dat gehandicapte mensen nu nog steeds worden gezien als ‘anders’. Gehandicapte mensen doen eigenlijk nog niet zo heel lang mee in de ‘gewone’ maatschappij.
Het enige wat we dus kunnen doen is bewustwording. We zouden mensen de andere kant moeten laten zien.
Ik zie het als belangrijke taak om de maatschappij te laten zien dat gehandicapte mensen een onderdeel zijn van de diverse samenleving. Gehandicapte mensen zijn ‘gewone’ mensen die ook ‘gewoon’ mee willen doen in de maatschappij.
Gehandicapte mensen hebben dezelfde rechten als niet-gehandicapte mensen. Gehandicapte mensen zijn ook individuen die allemaal iets anders nodig hebben.
Zo anders zijn gehandicapte mensen niet. Als de maatschappij gehandicapte mensen blijft zien als ‘anders’ dan zal er nooit een verandering komen.
Daarom is Disability Pride Month zo ontzettend belangrijk.
Wees nou even eerlijk: wie wist er dat we nu in ‘Disability Pride Month’ zitten?
Je hoort helemaal niks in de media over ‘Disability Pride Month’.
Mijn instagram staat er vol mee, omdat ik gehandicapte influencers volg.
Helaas blijft het daar een beetje bij rondom de aandacht.
Misschien zouden we daar eerst iets in moeten veranderen? We moeten eerst meer zichtbaarheid creëren, want anders gaat het nooit veranderen.
Ik hoop echt heel erg dat er deze maand nog meer aandacht komt in de Nederlandse media. We hebben nog de hele maand juli.
Muziek van de Week.
De muziek van de week heeft helemaal niks te maken met het onderwerp van Hoofdstuk 410.
Ik wil al een tijdje de muziek van deze artiest met jullie delen.
Zo af en toe komt deze artiest weer even voorbij. De laatste tijd gaat een filmpje van hem rond om instagram. Bij het filmpje staat dat er in een lange tijd niet zo’n soort stem is geweest.
Toen ik dat filmpje zag, was ik heel erg onder de indruk. Ik besloot om naar mijn muziek te luisteren. Ik kende al wat muziek van hem, want ik was hem al een keer eerder tegengekomen. Daarnaast ben ik groot fan van zijn grote hit ‘Before you Go’.
Heel eerlijk: mijn favoriete album is een livealbum. Die zou iedereen moeten luisteren. Helaas staan er op Youtube niet veel van dat album.
Voor Hoofdstuk 410 heb ik voor één van zijn eigen nummer gekozen. Dit nummer laat ook zijn hele mooie stem horen. Dit nummer laat ook vooral horen dat hij hele mooie muziek maat met hele mooi teksten.
Deze artiest is gewoon heel erg goed. Je kan moeilijk om zijn talent heen. Deze artiest verdient echt veel meer aandacht!
Als hij ooit naar Nederland komt dan wil ik naar zijn show.
MVDW:
Guy Sebastian – Standing with you
Afgelopen maand heb ik mijn klas twee lessen rondom ‘handicap’ gegeven. Ik heb ze informatie gedeeld over hoe de maatschappij naar gehandicapte mensen kijkt. Het zijn lessen waarin ik mijn studenten bewust wil maken van hoe de maatschappij omgaat met handicap en welke gevolgen dat kan hebben op gehandicapte mensen.
Dit is het tweede jaar dat ik deze lessen geef. Ik blijf er hele positieve reacties op krijgen. Ik krijg steeds te horen dat ze nu echt een heel nieuw perspectief hebben en dat ze nooit hebben stilgestaan bij bepaalde opmerkingen.
Op deze manier probeer ik mensen al wat bewustwording mee te geven. Je moet klein beginnen, toch?
Ik merk echt wel dat mijn studenten een realisatiemoment krijgen.
Daarom blijf ik zeggen: het is geen onwil. Iedereen wil het beste voor elkaar.
Er leeft een bepaald beeld en een bepaalde denkwijze in de maatschappij over handicap en gehandicapte mensen. Dat zit in iedereen. Vaak is dat onbewust.
Het is daarom belangrijk dat we bewustwording creëren bij iedereen. Dat is makkelijker gezegd dan gedaan, want er moet een hele denkwijze worden veranderd.
Daarom zou het fijn als als gehandicapte mensen zichtbaarder worden in de maatschappij en in de media. Niet als slachtoffer of held, maar als iemand die een mens is in de samenleving. Gewoon hoe het bij iedereen gaat. Dus geen andere behandeling.
Disability Pride Month is een maand waarin we willen laten zien dat gehandicapte mensen ook mensen zijn. Het is een maand waarin iedereen uniek mag zijn. Iedereen verschilt van elkaar, of je nou gehandicapt bent of niet.
Iedereen is een onderdeel van de samenleving.
Helaas hebben we nog steeds een maand nodig waarin we dit onder de aandacht moeten brengen.
Nu zouden we er alleen nog voor moeten zorgen dat er in Nederland nog meer aandacht is voor Disability Pride Month. Ik hoop dat de media meeleest.
Natuurlijk stopt de boodschap niet van 31 juli.
De boodschap van Disability Pride Month is altijd belangrijk.
Weet je wat ik wel echt fijn vind aan deze maand?
Op sociale media zie ik dat ik niet de enige ben die bepaalde dingen ervaart. Ik ben ook niet de enige die graag meer bewustwording wil creëren bij mensen. Ik ben ook zeker niet de enige die vindt dat bepaalde dingen anders moeten.
Online voel ik me zeker verbonden met andere gehandicapte mensen.
In mijn omgeving heb ik dat toch minder, omdat ik maar een paar gehandicapte mensen ken met wie ik mijn ervaringen/gedachten deel.
Zo heeft deze maand allerlei voordelen.
Happy Disability Pride Month!
❤️
Clannad