Hi Guys,

De laatste tijd ben ik heel erg bezig met wat het betekent om een gehandicapte vrouw te zijn. Ik ben de laatste tijd achter zo ontzettend veel dingen gekomen. Dingen waarvan ik nooit had geweten dat het bestond. Ik wist namelijk nooit dat er theorie/onderzoeken waren rondom handicap.

Hoe meer ik met het onderwerp bezig ben, hoe meer ik erachter kom dat het bijna nooit een onderwerp van gesprek is.

Dat vind ik echt heel erg jammer en het heeft echt invloed op het leven van een gehandicapt persoon.

Er wordt bijna nooit gesproken over handicap en/of gehandicapte mensen. Als er wel over gesproken wordt dan is het allemaal zielig:

Gehandicapte mensen kunnen niks, ze zijn zielig, ze hebben constant hulp nodig, ze zijn superhelden, je moet veel respect voor ze hebben, een handicap betekent het einde van de wereld, je moet jezelf overwinnen om te kunnen leven en ga zo maar even door.

 

Gehandicapte mensen worden bijna altijd gezien als ‘anders’. Ze horen niet bij de ‘gewone’ mensen. Gehandicapte mensen worden anders behandeld dan niet-gehandicapte mensen. Er bestaan heel veel vooroordelen en stereotyperingen rondom gehandicapte mensen en handicap in het algemeen. Met als gevolg dat niet-gehandicapte mensen gaan handelen op basis van hun vooroordelen en de geldende stereotyperingen.

Een tijdje geleden heb ik al besloten om hier iets aan te gaan doen. In hoofdstuk 343 heb ik al iets verteld over het instagramaccount ‘Stereotypisch Gehandicapt’. Een account waarbij we vooroordelen en stereotyperingen plaatsen in de hoop dat mensen zich er bewust van worden. Het aantal volgers is de afgelopen week leuk gegroeid en nu begint er wat interactie te komen. Dat is alleen maar heel erg leuk!

Ik hoop heel erg dat we nog veel meer mogen groeien!

 

Hoe kan ik ervoor zorgen dat er meer wordt gesproken over handicap? Hoe kan ik er dan ook voor zorgen dat gehandicapte mensen worden gezien als een onderdeel van de maatschappij en niet als een aparte groep mensen?

Ik heb natuurlijk mijn blog. Daar hoop ik ook iets mee te bereiken. Ik doe in ieder geval mijn best. In een blogpost zoals deze komt het iets duidelijker naar voren 😊.

Alleen heb ik sinds dit schooljaar ook een ander middel om aan de bovenstaande twee punten te werken: een klas vol met studenten.

Ik heb de kans gekregen om het afgelopen schooljaar te werken aan een lessenreeks van drie lessen over het thema ‘handicap’. In de lessenreeks stonden er drie thema’s centraal:

1. Hoe kijkt de maatschappij naar handicap en gehandicapte mensen? Hierbij kwamen ook vooroordelen en stereotyperingen aan bod.
2. Toegankelijkheid van gebouwen/evenementen voor gehandicapte mensen. Hierbij lag de focus op lichamelijk gehandicapte mensen.
3. Studenten gaan in gesprek met een ervaringsdeskundige (lees: een gehandicapt persoon).

Op deze manier hoopte ik dat ik het thema ‘handicap’ met mijn studenten kon bespreken.

Handicap is namelijk een onderdeel van diversiteit en dus ook van de maatschappij. Gehandicapte mensen horen bij de samenleving en je kan er elk moment mee in aanraking komen. Mijn studenten komen er dagelijks mee in aanraking, omdat ik één van hun docenten ben. Laat ik nou net een gehandicapte vrouw zijn 😊.

Mijn echte doel?

Het thema bespreekbaar maken. Daarbij dus ook alle vooroordelen en stereotyperingen. Maar vooral ervoor zorgen dat studenten zien dat gehandicapte mensen ook een onderdeel van de maatschappij zijn. Gehandicapte mensen zijn namelijk net mensen. Hierbij vind ik het vooral belangrijk dat er hele open, echte en eerlijke gesprekken gevoerd worden. Als het aan mij ligt dan is alles bespreekbaar. Ik ben daar heel makkelijk in.

Het is namelijk helemaal niet erg om gehandicapt te zijn. Het mag al helemaal niet iets zijn waar we niet over praten.

“Ik zie jouw handicap helemaal niet meer!”

“Voor mij ben je niet gehandicapt hoor!”

Bovenstaande uitspreken zijn mij niet onbekend. Vaak worden deze uitspraken gedaan met de beste bedoelingen.

Wat ze eigenlijk bedoelen, is:

“Het maakt mij niet uit dat je gehandicapt bent, want jij bent ‘gewoon’ Clannad.”

Als je dat heel graag wil zeggen, zeg dat dan gewoon!

Een uitspraak als ‘ik zie jouw handicap niet meer’ zegt eigenlijk dat je een deel van mij niet meer ziet. Daarnaast laat deze uitspraak zien dat ‘handicap’ iets ergs is. Iets dat niet gezien mag worden, want het is zo erg.

Je zegt het misschien niet, maar zo komt het wel over.

Ik heb maar één boodschap aan iedereen die zoiets tegen wij zegt of graag zou willen zeggen:

Zie mijn handicap alsjeblieft wel!

 

Mijn handicap hoort bij mij en is een onderdeel van mij. Behandel me alsjeblieft niet als een gehandicapt persoon. Behandel me zoals je ieder ander zou behandelen. Ik ben ook gewoon een mens. Alleen ben ik een gehandicapt mens.

Als je zegt dat je mijn handicap niet meer ziet dan zeg je dus eigenlijk dat je een deel van mij niet meer ziet.

Een handicap is niet iets om te negeren. Het geen verboden/slecht woord.

Laten we het meer hebben over handicap en over gehandicapte mensen.

 

Muziek van de week.

Dit nummer is niet gekozen omdat het perfect bij dit onderwerp past. Dit nummer heb ik gekozen, omdat ik niet om dit nummer heen kan.

Ik ben een groot fan van een nieuw programma van de EO. Er zijn nu twee afleveringen geweest van het programma ‘Amazing Grace’ op npo 1. Vanavond om 20:30 is de derde aflevering. In ‘Amazing Grace’ zingen zes artiesten gospelmuziek. De zes artiesten zijn verdeeld over twee teams die worden gecoacht door Berget Lewis & Shirma Rouse. Er worden zo ontzettend veel mooie covers gezongen! Bereid je maar alvast voor om nog meer nummers uit het programma die ik met jullie ga delen.

Dit nummer staat bij mij op repeat. Dit nummer raakt me elke keer weer. De boodschap lijkt nog beter over te komen dan bij andere versies!

Ik was al fan van deze acteur en ik wist ook wel dat hij kon zingen. Hij is namelijk bekend als musicalacteur. Dit had ik nooit verwacht.

Ik kan niet wachten om nog veel meer van hem te horen! Tot die tijd laat ik me betoveren door deze cover!

MVDW:

Edwin Jonker – Bridge over troubled water

 

De afgelopen tijd ben ik veel bezig met het onderwerp ‘handicap’.

Ik ben er elke dag al mee bezig, omdat ik een gehandicapte vrouw ben. Ik kom dagelijks in aanraking met vooroordelen en stereotyperingen. Ik word dagelijks geconfronteerd met het feit dat mensen mij, en andere gehandicapte mensen, als ‘anders’ zien.

Toch ben ik de laatste tijd ook op andere manieren bezig met ‘handicap’: zowel online als offline.

Ik ga steeds meer het gesprek aan met mensen.  Dat doe ik onder andere door mijn lessen tijdens mijn stage. Daarnaast ben ik ook twee keer gevraagd om iets te vertellen over hoe het is om een gehandicapte vrouw te zijn in een wereld waarin er een bepaald beeld heerst over gehandicapte mensen.

Ik merk dat het zo ontzettend waardevol en belangrijk is dat deze gesprekken worden gevoerd.

Ik leer er ook elke keer zo ontzettend veel van. Ik hoop dat ik andere mensen bewust kan maken van hun eigen vooroordelen/stereotyperingen/ ideeën over handicap en gehandicapte mensen.

Is alles wat ik zeg en vind goed?

Nee! Het is ook maar een perspectief en het is ook maar mijn mening.

Ik weet ook niet alles en ik heb ook vooroordelen en stereotyperingen. Iedereen heeft ze. We kunnen er alleen maar voor zorgen dat we ons hier bewust van zijn/worden.

Hoe meer we gehandicapte mensen als een onderdeel van de samenleving gaan zien, hoe beter het voor iedereen zal worden.

Laten we gehandicapte mensen steeds meer betrekken bij het ‘gewone’ leven en laten we niet meer praten over twee groepen.

Gehandicapte mensen en niet-gehandicapte mensen kunnen prima met elkaar leven.

Laten we er met z’n allen voor zorgen dat het ook echt gebeurd.

Het begint bij het feit dat we met gehandicapte mensen gaan praten over handicap.

Handicap is geen eng onderwerp. Het is ook geen verboden of slecht onderwerp.

Het is wel belangrijk dat we gehandicapte mensen betrekken bij de gesprekken over handicap.

Daarbij is het ook heel erg belangrijk dat gehandicapte mensen meer zichtbaar worden in de media (films, series, televisie, boeken etc). We zouden niet moeten doen alsof gehandicapte mensen niet bestaan.

We zouden er juist voor moeten zorgen dat gehandicapte mensen ‘normaal’ zijn en dat ze gewoon een onderdeel zijn van de maatschappij. Het zou niet bijzonder moeten zijn als we een gehandicapt persoon zien.

Maar dat is weer een heel ander verhaal. In hoofdstuk 317 en 329 heb ik hier al eens iets over geschreven. Ik kan het niet vaak genoeg herhalen.

Misschien is mijn lessenserie over handicap wel een begin van iets moois.

Wie zal het zeggen?

De klas die ik volgend jaar ga krijgen, zal in ieder geval een lessenreeks over handicap krijgen.

Ik kijk er nu al naar uit!

Het begint allemaal bij bewustwording en bij het voeren van een gesprek.

Ik ben bereid om het gesprek aan te gaan.

Met iedereen die maar wil.

Zolang het maar met respect gebeurt.

❤️

Clannad