Het ‘gesprek’ in deze blog is fictief. Het gesprek heeft nooit plaatsgevonden. De setting die ik beschrijf is fictief. Wel zijn het echte vragen/dingen die me bezighouden.

Hi Guys,

Het is midden in de nacht. Ik lig in mijn bed en ik kan niet slapen.  De maan schijnt door mijn slaapkamerraam naar binnen. Ik kijk naar buiten. De lucht is helder en de maan is vol. Ik heb nog nooit zo’n felle maan gezien. Ik besluit om uit mijn bed te stappen. Ik doe mijn raam open. Ik voel dat het lekker is buiten: niet te koud, niet te warm. Ik besluit om een dun vestje aan te doen. Daarna klim ik uit mijn raam en ik ga op het dak zitten. Ik ga op zo’n manier zitten dat ik naar de maan kan kijken. Het lijkt alsof ik, als ik mijn arm naar voren doe, de maan aan kan raken. Zo dichtbij is de maan.

Ik zucht en ik kijk naar de maan. Ik weet heus wel dat het niet zo is, maar het lijkt wel of de maan speciaal voor mij hier is. Alsof de maan iets duidelijk probeert te maken. Ik denk nog even na. Het is midden in de nacht. De hele wereld lijkt te slapen. En ik? Ik ben nog wakker. Mijn hoofd draait overuren.

 

De wereld staat in brand.

 

Dat is alles waar ik aan kan denken. Op ruim 2.200 kilometer afstand van ons zijn er mensen aan het vechten voor hun leven. Deze mensen zijn in een hel terecht gekomen. Mensen vluchten, ze laten alles achter. Al hun bezittingen blijven achter. Ze hebben soms alleen elkaar.

Gisteravond zag ik op het nieuws een filmpje van een moeder die haar kinderen weer terugzag. Haar kinderen werden met een wildvreemde vrouw meegegeven. Die vrouw kreeg alleen een telefoonnummer van de moeder van de kinderen. Het nummer kreeg de wildvreemde vrouw van de vader van de kinderen, omdat de vader aan de grens werd tegengehouden. De vrouw mocht het nummer pas bellen als ze het land uit waren. Daar zou de moeder dan de kinderen eventueel op kunnen halen. Het moment dat de moeder haar kinderen weer zag werd gefilmd.

Dat fragment zag ik dus gisteravond op het nieuws. Ik zag een vrouw die intens gelukkig was om haar kinderen te zien. Haar dochter zat in een auto. Haar zoon omhelsde haar intens. Het gezicht van de jongen was niet te zien, maar ik kan me zomaar voorstellen dat hij intens gelukkig was om zijn moeder te zien.

Het fragment werd afgesloten met de volgende woorden: “het gezin is weer compleet. Op de vader na, want die moest achterblijven in het oorlogsgebied. Hij moest achterblijven zodat hij kan vechten.”

Deze woorden raakten me. Het hele fragment heb ik met tranen in mijn ogen gezeten. De woorden waarmee het filmpje afsloot, kwamen heel erg binnen. Het is maar de vraag of dit gezin ooit weer helemaal compleet zal zijn.

Helaas is dit niet het enige gezin die dit momenteel meemaakt.

Gezinnen worden uit elkaar gerukt. Huizen worden kapotgeschoten of gebombardeerd. Mensen raken gewond of komen om het leven.

Hoe kunnen we in zo’n wereld leven?

Hoe kunnen mensen zulke verschrikkelijke dingen doen?

Hoe kunnen mensen verantwoordelijk zijn voor zulke verschrikkelijke dingen?

 

Ik merk dat ik heel veel vragen heb. Veel vragen waar ik waarschijnlijk nooit het antwoord op zal vinden/krijgen. Maar de vragen blijven.

Het idee van oorlog ken ik alleen maar van televisie. Ik ken het alleen maar van de beelden op het nieuws of van de sociale media. Daarnaast ken ik het alleen maar van de films/series of documentaires die ik over ‘oorlog’ heb gezien. Ik heb het gelukkig nog nooit zelf meegemaakt. Daar ben ik heel dankbaar voor.

Ik kan me niet voorstellen hoe het is om in zo’n situatie te moeten leven. Een realiteit waarin je elke keer luchtalarmen hoort. Waarin je de hele tijd bang bent. Bang voor gevechten op straat. Bang voor aanslagen. Bang voor bommen/rakketten die om je heen vallen. Bang voor de dood.

Soms heb je elkaar, en soms ook niet.

Ik vind de gedachte alleen al verschrikkelijk. Laat staan als dit jouw werkelijkheid is.

Het nieuwsfragment van gisteravond blijft in mijn hoofd spoken. Het laat me niet meer los.

Wat ik me echt afvraag, is wat er nu gebeurt in de kamertjes van de leiders van de landen.

Hoe gaat het eraan toe in de kamertjes van de wereldleiders. Wat zouden ze bespreken? Waar gaat hun aandacht naar uit? Wat bespreken ze wel en wat juist niet? Hoe maken ze beslissingen? Ik vraag het me oprecht af.

Ik kijk naar de maan. De maan weet precies hoe het eraan toe gaat in die kamertjes, want die schijnt ook door de ramen van die kamertjes. Net zoals de maan door mijn kamerraam schijnt.

De maan weet het antwoord op veel vragen die ik heb. De maan zal mij alleen nooit de antwoorden vertellen.

De maan zal nooit weten wat er allemaal nog gaat gebeuren. Niemand weet wat ons nog allemaal te wachten staat. Ik hou mijn hart vast. Ik hoop voor het beste.

Het beste voor iedereen. Dit is namelijk verschrikkelijk voor iedereen.

Muziek van de Week.

P!NK heeft ooit een liedje gemaakt waarin ze een brief schrijft aan George W Bush, voormalig president van de Verenigde Staten, over de oorlog in Irak.

Dit nummer is ook perfect voor de situatie voor de situatie waar we nu in leven. Alleen zal dit nummer nu gericht zijn naar een andere president.

Dit blijven vragen die in je hoofd blijven spoken.

Hoe kan iemand hier ooit mee leven?

De versie van P!NK is heel mooi, maar deze versie vind ik ook erg mooi. Deze versie is nog kleiner en komt bij mij nog beter binnen.

 

 

 

MVDW:

Tim Akkerman – Dear Mr President

Ik zucht en kijk weer naar de maan.

Hoelang zal dit nog duren? Hoelang zal het duren voordat deze oorlog stopt?

Hoeveel levens moeten er nog worden verwoest?

Een oorlog kent alleen maar verliezers.

Ik blijf even stil. De stilte overdonderd me. Ik merk dat er een traan over mijn wang gaat.

Ooit komt er een tijd waarin dit stopt. Ooit zal er vrede zijn.

Tot die tijd hoop ik op het allerbeste voor de mensen die nu een oorlog meemaken. Ik hoop dat ze ooit weer mogen ervaren hoe mooi het leven kan zijn. Ik hoop dat ze veilig mogen zijn en blijven. Ik hoop dat ze alle hulp krijgen die ze nodig hebben en dat ze met open armen worden ontvangen. Ik hoop dat ze bij hun geliefden mogen blijven. Ik hoop dat ze de geliefden zie ze achter hebben moeten laten, ooit weer in de armen mogen sluiten. Ik hoop dat er een tijd komt waarbij de mensen weer herenigd worden met alles en iedereen die ze dierbaar zijn. Ik hoop dat ze ooit weer terug mogen naar een veilig en mooi land.

Ik wens ze allemaal het beste. ik wens ze veel kracht, liefde en hoop toe.

 

“Dank voor dit gesprek maan.”

Ik sta op en ga weer naar binnen. Ik doe mijn vestje uit en ik leg het voor mijn kast.

Ik stap heel voorzichtig weer mijn bed in.

Ik kruip tegen degene aan die nog steeds ligt te slapen. Hij heeft geen idee van het gesprek wat ik net heeft gehad. Ik denk dat hij het nooit zal weten.

Ik ben dankbaar voor het feit dat wij in een land leven waar geen oorlog is. Wij leven in een vrij land. Een land waar je mag gaan en staan waar je wil. Wij hoeven niet bang te zijn. Wij hoeven niet te vluchten.

In deze tijden komt dit besef pas echt.

Ik voel mijn ogen zwaar worden. Ik val in slaap naast degene die mij het meest dierbaar is.

Ik ben een gelukkig mens.

Ik hoop met heel mijn hart dat iedereen dit geluk (weer) mag voelen.

❤️

Clannad

PS. Ik heb geprobeerd om mijn gedachten op papier te krijgen. Het is bijna onmogelijk om te beschrijven hoe verschrikkelijk de huidige situatie is. Woorden kunnen dit niet beschrijven.