Hi Guys,

Allereerst wil ik jullie allemaal heel erg bedanken voor alle lieve woorden van jullie na mijn vorige blog. Het heeft me zeker geholpen. Dank jullie wel.

Het kan jullie niet ontgaan zijn. Afgelopen dinsdag zijn er terroristische aanslagen geweest in Brussel (België). Zelfmoordterroristen hebben zich opgeblazen op een vliegveld en in een metro. Er zijn veel doden gevallen en nog meer gewonden. Mensen die op vakantie gingen, terug kwamen van vakantie of die met de metro gingen, zijn getroffen. Mensen de dagelijkse dingen deden, met het openbaar vervoer. Dingen die heel normaal lijken, blijken opeens doelwit te zijn van een terroristische aanslag. Mensen zijn hun zoon, dochter, partner, vriend, vriendin, vader, moeder, oma, opa kwijt door een aanslag.

De aanslagen zijn gepleegd door zelfmoordterroristen. Zelfmoordterroristen. Mensen die zichzelf opblazen en niet alleen zichzelf vermoorden, maar ook nog eens andere mensen mee de dood injagen. Hoe? Hoe kan je dat doen? Hoe ver moet je geestelijk dan zijn? Dat je zelf dood wilt, okay. Het is heel erg als je zelf dood wil, maar vermoord dan alleen jezelf en neem niet tientallen andere mensen mee de dood in. Die mensen willen niet dood. Dat jij nou dood wil.

Wat ik me dan afvraag (noem me raar) is wat er in het hoofd van zo’n terrorist omgaat. Er moet toch een moment zijn dat hij de bomgordel af laat gaan. Wat spookt er dan in dat hoofd om? Of denkt diegene niet meer na? Heeft hij van tevoren drugs gebruikt of zo? Ik weet het niet hoor en misschien wil ik het ook wel niet weten. Ik kan me gewoon niet voorstellen dat iemand dat kan doen.

Een groepje vrienden pakken hun spullen. Ze gaan op reis. Ze zeggen het hun geliefden gedag en vertrekken naar het vliegveld. Op het vliegveld sturen ze de laatste mensen nog een berichtje. Ze ontvangen nog berichtjes van mensen die zeggen: fijne reis en geniet van je vakantie. Mensen laten op facebook weten dat ze op het vliegveld zijn en dat ze er heel veel zin in hebben. Ze voelen gezonde spanning. Ze gaan toch vliegen en dat blijft spannend. Ze hebben zich zo verheugd op de reis. Ze staan in de rij om in te checken. Alles verloopt voorspoedig. Tot ze opeens een harde knal horen. Iedereen rent. Ze zijn in shock en rennen in alle paniek weg. Maar dan horen ze nog een knal. Ze rennen nog harder weg. Ze proberen de vriendengroep bij elkaar te houden, maar in de paniek lukt dat niet. Als een deel van de groep veilig buiten is, zijn ze een deel van de groep kwijt. Ze beseffen nog niet wat er is gebeurd. Ze zien nog steeds mensen rennen. Ze zoeken naar de andere vrienden, maar ze zien ze niet. Ze raken in paniek. Na een tijd zien ze de andere vrienden ook naar buiten rennen. 1 van de vrienden wordt naar buiten getild door de andere. Ze leggen de vriend op de grond en wachten op een dokter. Tot die tijd bieden ze die vriend de hulp die ze kunnen geven. Uiteindelijk komen 2 ambulancebroeders naar de vriend toe. Hij wordt meegenomen naar het ziekenhuis. De vrienden gaan ook mee naar het ziekenhuis. Er blijkt niet veel mis te zijn met de vriend. Hij heeft zijn been gebroken. Als de vrienden in het ziekenhuis zijn, beseffen ze pas wat er allemaal is gebeurd. Gelukkig hebben ze elkaar nog. Het had allemaal heel anders af kunnen lopen. Hier zijn ze veilig. De hele vriendengroep is bij elkaar. 1 voor 1 laten ze de mensen thuis weten dat ze veilig zijn. Het is goed gekomen. Je kan nog steeds de angst in de ogen zien. Ze hebben de dood in de ogen gekeken, maar ze zijn allemaal ongedeerd en ze gaan diezelfde avond nog naar huis.

Bij de aanslagen in Parijs heb ik het mezelf ook afgevraagd en heb ik ook een situatie geschetst van een familie die naar het concertgebouw ging. Wil je dat (nog een keer) lezen, dan kan dat hier.

Over de aanslagen in Brussel is er een mooi artikel geschreven door de NOS. In het artikel vragen ze zich af waarom er (terecht) heel veel aandacht wordt besteed aan de aanslagen in Brussel, maar niet aan de aanslagen in bijvoorbeeld Turkije. Het was een vraag wat ook in mijn hoofd spookte. De NOS heeft geprobeerd die vraag te beantwoorden. Lees dat artikel hier.

Er was een verhaal over een jongen die 3 aanslagen had overleefd. Hij had de aanlag in Boston overleefd, daarna de aanslag in Parijs en nu heeft hij de aanslagen in Brussel overleefd. Hij is zwaargewond geraakt, maar hij gaat het overleven. Dat is toch bizar? 3 grote aanslagen overleven. De kans is 1 op de 1000 of zo dat je bij een aanslag betrokken bent en deze jongen is bij alle 3 betrokken en overleeft ze alle 3.

Op twitter vond ik een heel bericht. @sydneysierota had een foto gedeeld waarop een boodschap te zien was. Ik ben het er helemaal mee eens. Het gaat erover dat we het goede op aarde vergeten door de vreselijke aanslagen in Brussel. Het kwade krijgt meer aandacht dan het goede. Vergeet niet het goede in de wereld.

Deze week verloren we een held. Johan Cruijf is overleden. Ik ben alles behalve een voetbalfan, maar we hebben een held verloren. De grootste voetballer van de wereld is overleden. De hele wereld kende hem. Het is een groot gemis.

Afgelopen donderdag was het weer zover. The Passion. Het paasverhaal wordt verteld aan de hand van Nederlandse muziek. Dit jaar waren de rollen weggelegd voor Martijn Fischer (Jezus), Ellen Ten Damme (Maria), Mark van Eeuwen (Petrus), Xander de Buisonjé (Judas), Lenette van Dongen (verteller) en Howard Komproe (Pilatus). Ik ben een groot fan van The Passion. Het paasverhaal is misschien wel het mooiste verhaal uit de Bijbel. Het gaat over vriendschap, verraad en vertrouwen. Elk jaar wordt het op een hele mooie wijze verteld. Ook dit was het weer heel erg mooi. De nummers waren heel erg goed uitgekozen en de acteurs hebben het heel erg goed gedaan.

Deze week zijn er een paar nieuwe recensies online gekomen. Deze keer gaan ze over de albums van onder andere Gavin James, Paul de Munnik en Nielson.
Muziek van de week:
Voor deze week heb ik gekozen voor een nummer dat in het teken staat van de liefde. In deze tijden is dat alles wat we nodig hebben. Ik heb gekozen voor een band waar ik mee ben opgegroeid. Ik heb altijd deze muziek gehoord, omdat mijn ouders gek zijn van deze band. Ik vind dat dit nummer hier heel goed bij past.

Muziek van de week:
U2 – Pride (In The Name Of Love)

Heel erg bedankt voor het lezen van deze blog! Ik hoop dat jullie volgende week mijn blog weer lezen.

Liefs,
Clannad