Hi Guys,

Ik had vandaag gereserveerd voor een speciale blog. Een blog om te vieren dat deze blog morgen 6 jaar bestaat. Maar als ik die blog nu schrijf dan gaat het tegen al mijn gevoelens is. Ik kan het gewoon niet opbrengen om nu een vrolijke blog te schrijven. Dus die blog krijgen jullie volgende week.

Ik ga eerlijk met jullie zijn: ik beleef momenteel niet de leukste dagen van mijn leven.

Momenteel is het in ons huis heel erg leeg. Er is veel meel stilte.

Het getrippel in huis is ingeruild voor de stilte. Mensen mogen weer langs ons huis lopen zonder dat iemand ze weg probeert te sturen. De postbode mag post door de brievenbus gooien zonder dat iemand begint te blaffen. Ook zal er niet meer worden geblaft als de bel gaat of als iemand op het raam klopt. Op TV mogen er weer fietsbellen ringen, mogen er weer dieren voorbijkomen en mogen alle honden weer spelen en blaffen. Alles mag weer. Niets wordt meer verstoord door iemand die naar de TV rent en voor de TV blaft en springt omdat hij een dier (vooral een hond) ziet of omdat er getoeterd of gebeld werd. Ook worden we niet meer extra gewaarschuwd voor het feit dat er sirenes in de buurt zijn. Ook kunnen we weer ‘zeker wel’ zeggen zonder dat er iemand helemaal gek wordt.

Sinds 10 augustus 2021 is onze grote vriend Duco niet meer onder ons.

 

 

Duco heeft bijna zeven jaar bij ons mogen wonen. Hij heeft zeven jaar een deel uit mogen maken van ons leven.

In die zeven jaar is er een hele hoop gebeurd. Al die tijd is Duco bij ons geweest. Voor mij persoonlijk is Duco altijd een hele grote steun geweest.

Hij was er altijd. Of ik me nou goed voelde of als ik juist iemand nodig had die me troostte. Duco kon het allemaal en hij kon nog meer dan dat.

Als hij merkte dat je even niet zo lekker in je vel zat dan kwam hij bij je zitten. Niet alleen maar naast je zitten, maar hij legde zijn kop tegen je aan en/of op je been. Of hij ging tegenover je zitten en gaf je constant zijn poot. Kortom: hij deed er alles aan om je te troosten.

Waag het niet om in zijn bijzijn te huilen, want hij likte je tranen weg.

Duco was altijd iemand die je wist op te vrolijken. Hij hoefde alleen maar naar je te kijken en je kreeg een lach op je gezicht.

Duco zag eruit als een Rottweiler, maar zo stoer was hij niet hoor. Hij was al bang voor een meeuw. Daarnaast waren de katten in ons huis hem de baas. Vanbinnen was Duco een klein hondje. Een klein hondje die 60 kilo woog en in het lichaam van een Rottweiler terecht was gekomen.

Duco hield van autorijden en van lopen op het strand. Ook vond hij het heerlijk om te zwemmen. Je hoefde maar ‘ga je mee met de “au”?’ te zeggen en hij werd helemaal gek.

Duco hield van kleine kinderen en van kleine hondjes. Alleen was hij veel te lomp waardoor hij vaak te hard naar kindjes sprong. Hij was veel te enthousiast. Duco raakte helemaal in paniek als hij een baby en/of een kindje hoorde huilen. Daar kon hij echt niet tegen.

Ook had Duco iets met ballen. Hij hoefde maar een bal te zien en hij werd gek. Elke bal die hij zag, moest hij hebben. De kans was groot dat die bal na een paar seconden al lek en helemaal aan flarden lag. Dit resulteerde soms ook in het feit dat hij ballen ging stelen. Als hij een bal op straat zag dan wilde hij die meenemen.

Ook hield Duco van knuffels. Hij had twee panda’s (een kleintje en een grote) waar hij heel erg blij mee was. Die gingen ook echt niet kapot. Ook had hij een knuffel van Pip (weet je wel, die van Woezel). Daar was hij zo voorzichtig mee en daar was hij zo trots op.

Duco hield van TV kijken. Hij hield altijd in de gaten of er een dier door het beeld liep. Ook reageerde hij altijd op de geluiden van de zee. Hij had ook een zwak voor autoreclames. Daar reageerde hij ook altijd op. Het was zelfs zo erg dat hij helemaal gek als we ‘zeker wel’ zeiden. Dat allemaal door deze reclame.

We weten tot op de dag van vandaag nog steeds niet waarop hij zo op deze reclame reageerde. Deze reclame is nu al een tijdje niet meer op TV.

Meer recent reageerde hij heel erg op de reclames van ‘Samen dementie vriendelijk’. Dan vooral de reclame waarin ze zeggen: “Dit is Hans”. Als ze dat eerste zinnetje zeiden dan werd hij helemaal gek. De reden: later in de reclame wordt er getoeterd. Hij wist ook gewoon dat de reclame later nog een keer kwam. Daar wachtte hij dan ook echt op.

Ook werd hij helemaal gek van de reclame van Schoonenberg. De reden: een fietsbel.

Hij kwam uit diepe slaap als die reclame opeens op TV kwam.

Ook reageerde Duco op de leader van ‘Chateau Meiland’. Reden: Bommel.

Het was altijd een uitdaging om met Duco TV te kijken.

Wij weten thuis precies wanneer er een hond, toeter of fietsbel in een reclame voorkomt.

Nu is alles anders.

Het is stiller in huis. Het huis is leger. Er mist iets. Er mist iemand.

Dat valt heel zwaar.

Wat ik het meeste mis?

Het feit dat Duco altijd tegen de tussendeur ging liggen. Maar dat gebeurde niet zachtjes. Nee, hij gooide zich altijd tegen de achterdeur. Je schrok je altijd rot als dit gebeurde.

Ook mis ik het snurken. Het feit dat ik in bed lig en dat ik hem beneden hoorde slapen. Op die geluiden viel ik vaak zelf ook in slaap. Dat mis ik verschrikkelijk.

Ook mis ik de zoekspelletjes die ik altijd met hem speelde. Dat hij dan aan het eind zo blij was dat hij alles was gevonden.

Duco was gek op eten. Al helemaal op een hamburger van de McDonalds, ijs, kaas, frikandellen en knakworstjes. Ik zal nu alles zelf op moeten eten. Ik kan nog wel wat met de katten delen, maar die eten minder dan Duco deed. Ik ga zelfs zijn bedelen missen. Of zijn plassen kwijl als hij wist dat wij iets aten wat hij lekker vond.

Ik zal nog het allermeest zijn knuffels missen. Onze knuffels in de ochtend en onze knuffels voordat we gingen slapen. Maar ook de knuffels en jouw blije hoofd als ik weer thuis kwam.

Ik mis Duco in zijn geheel. Zijn blije hoofd. Zijn aanwezigheid. Zijn kusjes over je gezicht. Het geluid van zijn blaf en van zijn gehijg.

Ik hoor zijn blaf soms nog steeds.

Ik mis zelfs zijn verschrikkelijke scheten. Dat je die lucht ooit kon missen.

Ik mis mijn grote vriend. Mijn maatje. Mijn steun en toeverlaat. Mijn grote liefde. Mijn alles.

 

Muziek van de Week.

Duco had iets speciaals met muziek. Duco had het talent om ook mee te zingen. Hij blafte/ jankte als je vals meezong of als je een hoge noot zong (vaak was dit ook niet heel zuiver).

Resultaat: je kon nooit rustig meezingen met muziek.

Al denk ik dat de buren het niet zo erg vonden dat je niet veel meer zong.

Ik werd er ook altijd zo vrolijk van als het gebeurde.

Zingen met je hond. Het beste wat je kan doen. Er zijn geen betere dingen te bedenken.

Daarom kon een nummer met veel en hoge uithalen niet ontbreken bij deze blog. Deze tekst zegt den ik ook meer dan genoeg.

 

Muziek van de Week:

Glennis Grace – I will always love you

Het verliezen van een hond is niet uit te leggen. Het gevoel is onbeschrijfelijk.

Een gezinslid is weggevallen.

Mijn hart is gebroken.

Ik ben in een periode van rouw terechtgekomen. Dat zijn periodes waarin het de ene dag beter gaat dan de andere dag. Een periode waarin ik erachter moet komen hoe ik met dit verlies ga leven.

Dat gaat echt nog even duren.

De komende tijd gaat geen makkelijke tijd worden. De komende tijd zal ik nog wel een paar slechte dagen hebben, maar ik zal ook goede dagen hebben. Dat is allemaal okay. Dat hoort er allemaal bij. Er gaat een tijd komen waarin ik met een glimlach terugkijk op alle mooie momenten.

Het leven gaat door. Dat is het leven. Al gaat het echt niet makkelijk zijn.

Al zal het gemis altijd blijven.

In de tussentijd ga ik heel veel knuffelen met mijn katten.

 

Ik zal Duco altijd met me meedragen. Ik zal hem altijd dankbaar blijven voor alles wat hij voor mij heeft gedaan. Hij is de afgelopen zeven jaar echt een ontzettende steun voor mij geweest. Ik heb zo ontzettend veel aan Duco te danken. Veel meer dan ik hier uit kan leggen.

Mijn grote vriend mocht maar zeven jaar worden.

Hij was altijd blij.

Hij was zelfs zo’n goedzak en zo’n blij ei dat hij ons nooit heeft laten merken dat hij pijn had. Hij heeft ons nooit laten merken dat hij in zijn hele lichaam ziek was. We moesten er via een CT-scan achter komen dat hij door zijn hele lijf kwaadaardige plekken had.

Duco is nu op een betere plek. Een plek waar hij geen pijn meer heeft.

Hij is op een plek waar hij omringd wordt door heel veel lieve mensen en dieren. Hij zal niks tekortkomen.

Er komt een tijd dat ik weer bij hem zal zijn. Een tijd dat we weer kunnen knuffelen.

Tot die tijd zal ik Duco altijd met me meedragen. Hij zal altijd bij me zijn.

Zo nu en dan zal ik even naar boven kijken zodat ik toch nog contact met je kan maken.

 

Zullen we afspreken dat je af en toe nog even laat merken dat je bij ons bent?

Ik zal voor je knuffels zorgen. Ik zal er echt voor zorgen dat er niks met ze gaan gebeuren. Dat beloof ik je.

Dankjewel voor alles knappert.

Wees een beetje lief voor iedereen daarboven.

 

Tot ooit vriend.

🖤

Clannad