Hi Guys,
Ik zat deze week de blogs van Kirstin Maldonado te lezen. En ze is nu bij hoofdstuk 27 (ik moet moet er nog 1 lezen. Oopsss..). Ze zei dus in Hoofdstuk 24 dat ze alweer een half jaar aan het bloggen was en dat het allemaal zo snel ging. Toen dacht ik: ik ben nu bij hoofdstuk 29(!) en dat betekend dat ik iets langer dan een half jaar aan het bloggen ben! Ik had echt niet het gevoel dat het al een half jaar was! Ik post nu een half jaar elke zondag een nieuwe blog. Ik heb echt het gevoel dat ik vorige week mijn allereerste blog schreef en mijn website aan het creëren was. Het gaat zo snel. En er is best veel veranderd in een half jaar tijd. Laten we er maar niet al te lang bij stilstaan. 🙂
Deze week was er 1 meisje heel erg in het nieuws. En niet positief. Mayim. Een meisje van 17 die spastisch is, hartproblemen heeft en in een rolstoel zit. Vorig jaar gaf ze haar verjaardag, maar niemand kwam opdagen, op een paar familieleden na dan. Dat vertelt de vader van Mayim in zijn blog. Ze hadden 30 mensen uitgenodigd, waaronder 15 leeftijdsgenootjes. Niemand van die leeftijdsgenootjes is op komen dagen. 2 van de leeftijdsgenootjes hadden afgebeld en de rest had niks van zich laten horen. Zaten ze dan met cake, taart etc.
Ik werd daar zo boos om. Ik kan het vooral niet begrijpen. Okay dat je niet kan, kan gebeuren. Maar laat dan op zijn minst van je horen.
Wat die vader met het bericht wil bereiken? Dat is simpel: een verjaardagsfeest voor Mayim. Een feest waar mensen komen opdagen.
Ik gun het haar van harte. Mayim zit dan wel in een rolstoel, maar wat maakt dat uit? Ze is ook gewoon een meid van 17 die een leuk feest wilt. Waarom zou ze dat dan niet mogen? Omdat ze in een rolstoel zit? Ik hoop van harte dat ze bij haar volgende verjaardagsfeest heel veel vrienden op bezoek krijgt en dat ze een dag heeft die ze nooit meer zal vergeten.
RTL Late Night heeft haar alvast geholpen.
Misschien is het raar, maar door zo’n bericht ben ik zo dankbaar voor mijn vrienden. Ik ben altijd dankbaar voor al mijn vrienden hoor begrijp me niet verkeerd, maar door zo’n bericht denk besef je je nog een keer extra hoe gelukkig je moet zijn met je eigen vrienden. Zoals jullie weten, heb ik ook een beperking. Ik ben net als Mayim in veel ogen ‘anders’ dan de rest. Als ik nu alleen voor mezelf spreek: ik zie mezelf niet anders dan andere. Toch zijn er zat mensen die me anders behandelen, omdat ik ‘anders’ ben. Omdat ik ‘gehandicapt’ ben. Nee ik ben Clannad en ik heb een beperking. Maar ik ben niet gehandicapt. Ja misschien wel, maar ik vind ‘gehandicapt’ zo definitief klinken. Dat kan aan mij liggen hoor. Mijn beperking hoort nou eenmaal bij me.
Even terug naar mijn vrienden: ik ben zo blij dat mijn vrienden me steunen. Dat mijn vrienden er altijd voor me zijn. Zij zien mij niet als dat gehandicapte meisje, maar gewoon als Clannad. Daar ben ik zo dankbaar voor. Iedereen verdient zulke vrienden.
Afgelopen vrijdag is mijn opa alweer 83 jaar geworden! Wij zijn bij hem op visite geweest en het was zo gezellig. Mijn opa is zo gek als een deur. 1 middag met die man en je ligt helemaal dubbel. Hij maakt altijd wel weer wat mee. Hij houdt iedereen voor de gek. Hij is dan wel 83, maar dat merk je niet hoor. Hij is pas terug uit China. Hij was daar een half jaar om zijn zoon te bezoeken.
Afgelopen dinsdag was mijn vader ook jarig. Ik ga niet zeggen hoe oud hij is geworden, want ik ben bang dat ik de verkeerde leeftijd zeg J. Voor zijn verjaardag zijn we gisteren uiteten geweest. We hebben gegeten bij Eten&Zo ( ik noemde het al Eten Enzo!). Het is een wereldrestaurant. Het is een lopen buffet en het komt overal vandaan. Je kan van alles eten: chinees, Italiaans, Argentijns en meer. Noem het op en waarschijnlijk hebben ze het. We waren met z’n zevenen: mijn ouders, ik, de buren en de buurkinderen. Het was super gezellig. We hebben heerlijk gegeten en we heel erg veel gelachen.
Mijn vakantie zit er ook alweer op……. Deze week ging zo snel voorbij he. Voor ik het wist was het alweer voorbij. Wat heb ik deze week gedaan? Geslapen, Chicago Fire/PD en MED gekeken, Pretty Little Liars gekeken en iets aan school gedaan (ik wou meer doen, maar het is echt niet gelukt). Ja ik weet dat ik jullie nieuwe recensies had beloofd, maar ik was het een soort van vergeten. Ze komen eind volgende week op de site. Ik beloof het jullie.
Ik had jullie vorige week iets gevraagd over ODM. Wat jullie leuk vinden om te zien op ons kanaal. Ik heb er niet heel veel reacties op gekregen (zeg maar geen reacties). Dat vind ik heel jammer. Ik vraag het daarom nog een keer:
Wat zouden jullie op het youtubekanaal van ODM? Willen jullie meer react video’s, Challenges of toch wat anders?
Laat het ons weten via facebook, twitter, instagram, stuur ons een mailtje of laat een reactie achter onder deze blog!
Je kan natuurlijk altijd oude video’s terugkijken.
Muziek van de week:
Deze week kan er maar 1 nummer de muziek van de week zijn. Ik kende het nummer alleen als 2 aparte nummers: ‘Breng Me Naar Het Water’ en ‘To The Water’. Bij allebei de nummers werd ik zo erg geraakt. Nu ben ik er dus achter gekomen dat die 2 nummers eigenlijk hetzelfde nummer is. Alleen is het ene nummer in het Nederlands en het andere nummer in het Engels. Ik kende het Nederlandse nummer eerder door het album van Marco Borsato. Toen ik het Engelse nummer hoorde op het album van Matt Simons hoorde, dacht ik: dit nummer komt me zo bekend voor. Vooral het begin, de piano. Ik kon het alleen niet plaatsen. Tot ik hoorde dat een duet was. Een duet van Marco Borsato en Matt Simons. En wat voor een duet. Ik hoorde het duet en ik werd gewoon weer geraakt. Ik huilde. Bereid je dus voor op tranen. Luister zelf maar.
Muziek van de week:
Marco Borsato en Matt Simons – Breng Me Naar Het Water
Ik wil jullie heel erg bedanken voor het lezen van deze blog! Ik hoop dat jullie volgende week weer mijn blog lezen. Deel deze blog gerust met je vrienden, familie of anderen.
Liefs,
Clanand