Hi Guys,

 

Het is woensdagochtend 24 juni 2020. Mijn wekker ging om 06:24. Het was een stagedag dus op zich is dit niet anders dan anders.

Ik ga naar de badkamer en doe daar mijn dingetjes. Daarna ga ik terug naar mijn kamer om me aan te kleden en mijn make-up te doen.

Het zou vandaag een warme dag worden dus daar ben ik een beetje op voorbereid.

Ik ga naar beneden. ik begroet mijn moeder en ik knuffel met mijn hond. Daarna doe ik een nieuwe/schone broek om mijn protheses.  Daarna drink ik mijn koffie en ik een broodje. Ondertussen kijk ik het nieuws.

Rond 08:00 deed mijn moeder mijn protheses aan. Ik maak me verder klaar voor de dag.

Nog steeds niets bijzonders aan deze ochtend. De ochtend loopt zoals elke andere ochtend.

Ik merkte dat mijn protheses wel iets moeilijker aangingen dan andere dagen, maar dat had ik opgelost.

Rond 08:30 stapte ik op de fiets. Want het was gewoon een stagedag. Ik zette mijn muziek aan, doe mijn oortjes in. Ik ben klaar om naar stage te fietsen.  Vaak is het een fietsritje van ongeveer 20 minuten. Prima fietstochtje dus.

Ik was de straat nog niet uit gefietst of ik merkte dat mijn prothese losging. Ik bleef nog rustig, omdat ik dat wel vaker had meegemaakt. Eigenlijk ging het altijd goed.

Ik was halverwege mijn fietstocht. Mijn prothese zat nog steeds los, maar er was nog steeds niets aan de hand.

 

Maar toen………

 

Ik moest opeens remmen, omdat ze voor mij ook remden. Toen gleed mijn voet van de trapper. Normaal is dit echt geen probleem, maar deze keer zat mijn prothese nog los.

Ik probeerde mijn prothese nog te redden, maar helaas was het te laat.

Ik riep nog: potverdorie! (okay, nee ik zei iets anders maar dat is niet zo netjes. Het was iets met de kat z’n omgekeerde tuk).

Ik zette mijn fiets langs de kant (op de stoep). Ik keek naar de grond en daar zag ik het:

Mijn linker beenprothese was weg! Mijn prothese was uit mijn broek gegleden en hij lag nu langs de weg.

Daar zat ik dan met één prothese op de fiets.

Een moment van blinde paniek brak uit. Want ja: wat moet ik nu in hemelsnaam doen? Ik kan nu moeilijk op één been mijn prothese pakken.

Dit moment voelde echt als een eeuwigheid.

Gelukkig was het echt mooi weer. Dus er waren best veel mensen op straat. Gelukkig was het ook bij een weg waar het best wel druk was.

Ik zag dat er van twee kanten mensen aan kwamen lopen.

Voor mij kwam er een vrouw aanlopen. Ik denk dat ze aan het hardlopen was, want ze had een telefoon aan haar bovenarm en ze was gekleed in sportkleding.

Ik zag haar en ik zei het volgende:

 

Mag ik je misschien een hele rare vraag stellen?

De vrouw antwoordde met: ja natuurlijk.

Mijn prothese ligt daar langs de weg. Zou jij die voor mij willen pakken.

 

Gelukkig wilde die vrouw mij helpen. Ze liep naar het fietspad en pakte mijn prothese.

Ergens ben ik erg blij dat het om een prothese ging, want ze kan niet de verkeerde pakken. Er liggen namelijk niet heel veel protheses langs de weg……

 

De vrouw kwam teruglopen en had mijn prothese is haar hand.

Ik vroeg haar of ze me ook wilde helpen met mijn broek om de prothese doen. Dit wilde ze.

Ze vertelde me dat ze verpleegkunde was.

Daar ben ik best wel blij mee, want blijkbaar wist ze een beetje wat ze deed. Of ze ervaring had met protheses? Ik weet het niet. Maar ze was een verpleegkundige!

Na een paar minuten zat mijn prothese weer vast. Ik bedankte de vrouw voor haar hulp. We wensten elkaar een fijne dag en we vervolgden allebei weer onze weg. De vrouw stak over en ik ging weer verder fietsen. Ik was namelijk op weg naar mijn stage.

 

Terwijl ik mijn weg vervolgde, moest ik eigenlijk wel hard lachen.

Dat ik dit weer mee moet maken.

 

Zoiets was me namelijk nog nooit eerder gebeurd. Er is wel iets soortgelijks gebeurd. Maar toen viel ik van het paard af en zat mijn prothese nog in de beugel. Dit terwijl ik al op de grond lag.

Maar tijdens het fietsen was dit nog nooit gebeurd.

De rest van mijn fietstocht verliep goed. Mijn prothese heeft de rest van de fietstocht overleefd ?.

Maar eigenlijk was ik de hele fietstocht bezig met wat er nou eigenlijk was gebeurd.

Ik bedacht me dat ik echt geluk had dat ik precies op deze ochtend mijn broek had verwisseld. De dagen ervoor had ik namelijk een wat strakkere broek aan. Die broek had ik nooit zomaar om mijn prothesekappen gekregen. De broek die ik nu aan had was iets wijder en kon dus makkelijk om mijn prothesekappen.

Ook vond ik het van mezelf erg knap dat ik die vrouw vroeg om mijn prothese te pakken.

Gelukkig zei ik niet: Mijn been ligt daar langs de weg, zou u die voor mij willen pakken?

Dat had namelijk wel een actie voor mij kunnen zijn. Dan had ik haar gezicht wel willen zien…..

Op mijn stage aangekomen heb ik meteen mijn beste vriendinnetjes en mijn moeder een berichtje gestuurd.

Naar mijn moeder stuurde ik: ik ben zo blij dat ik vanmorgen mijn broek heb verwisseld.

Naar mijn vriendinnen stuurde ik: wat ik nu weer heb meegemaakt…

Die middag heb ik het ook aan mijn buren verteld. Iedereen bestempelde het wel als een echte ‘Clannad actie’. Dat was het ook wel.

De laatste dagen heb ik me wel heel erg afgevraagd hoe die vrouw thuis is gekomen. Hoe zou zij nu dit verhaal vertellen?

Ze had die avond in ieder geval een mooi verhaal om te delen.

Dit vergeet je niet zo snel meer……

 

Muziek van de Week.

Afgelopen week is er een nieuwe EP uitgekomen. Ik was zo ontzettend blij dat er eindelijk weer nieuwe muziek van hun uit kwam!

Ik zou deze groep in april live gaan zien, maar helaas is dat niet doorgegaan…… Ik hoop nog steeds dat er een nieuwe datum gevonden gaat worden, want ik zie deze groep echt heel erg graag live!

Deze nieuwe muziek maakt het toch weer een beetje goed.

Deze medley beschrijft deze periode toch wel het allerbeste!

 

MVDW:

Pentatonix – Home

Achteraf kan ik heel erg hard lachen om wat er is gebeurd. Als je er over nadenkt dan is het toch heel erg komisch?

Ik vraag me wel af hoeveel mensen mijn prothese langs het fietspad hebben zien liggen. Wat denk je dan als je zoiets ziet liggen?

Daar ben ik toch wel heel erg benieuwd naar…

Ik ben die vrouw die mij geholpen heeft echt heel erg dankbaar. Zij heeft me echt enorm goed geholpen. Daar ben ik echt heel erg blij om.

Zit er nog een boodschap in deze blog?

Misschien dat we elkaar moeten blijven helpen. Zorg voor elkaar en als je iemand kan helpen dan moet je dat zeker doen. Samen komen we er wel.

 

Heeft deze ochtend nog gevolgen gehad?

Nee. Behalve dan dat we er allemaal hard om kunnen lachen. Dat komt vooral omdat het allemaal goed is afgelopen.

 

Mijn buurvrouw vroeg donderdagmiddag wel het volgende:

En? Is je been vandaag wel blijven zitten?

 

❤️

Clannad