Hi Guys,

 

Ik kon deze week wel door de grond zakken. Deze week waren er meerdere keren dat ik me echt niet goed voelde.

De reden?

Ik liep ontzettend slecht.

Ik had niet echt een hele goede loop week. Ik kan je vertellen dat ik daar niet heel vrolijk van werd.

Ik weet eigenlijk niet zo goed hoe ik het uit moet leggen of waar ik het mee moet vergelijken.

Maar ik werd er echt niet blij van. Het liefst wilde ik zo min mogelijk lopen. Gewoon zodat anderen niet zagen hoe beroerd ik liep.

Het ergste was misschien nog wel dat ik het probleem in mijn hoofd waarschijnlijk nog groter maakte dan dat het was. Ik ging in mijn hoofd invullen hoe anderen naar mij konden kijken of welk oordeel ze over me zouden kunnen hebben als ze me zagen.

De kans dat mensen echt zo over mij dachten was namelijk echt niet zo groot.

Al dachten ze wel zo over mij. Dat maakt niets uit….

Toch?

Hoe maakt het anderen nou uit hoe ik loop?

Ik denk heel erg dat ik de enige was die er echt een punt van maakte.

Ik wilde niet dat mensen mij zo zagen lopen, maar op het moment kon ik er helemaal niets aan doen. Het lukte gewoon niet zoals ik wilde.

In mijn blogs heb ik het wel vaker over dit onderwerp. Maar er zijn ook momenten waar ik het helemaal niet over dit onderwerp heb. Het zijn namelijk periodes.

Ik heb zo van die periodes waarbij ik niet loop zoals ik wil. Dan zit alles even tegen. Maar er zijn ook periodes waarbij ik heel erg blij ben met hoe ik loop.

Afgelopen dinsdag en woensdag liep ik echt niet goed. Ik schaamde me dood. Maar als ik dan weer kijk naar hoe ik donderdag liep……

Toen liep ik namelijk weer goed.

Het is om gek van te worden.

Naar de buitenwereld probeer ik te verbloemen dat ik slecht loop. Ik begin er niet over en ik doe wat ik normaal ook doe. Ik probeer niet te laten merken dat ik eigenlijk niet zo veel wil lopen. Maar van binnen ben ik er de hele tijd mee bezig.

Het lijkt zo ontzettend vanzelfsprekend:

kunnen lopen.

Maar dat is het helemaal niet. Niet voor iedereen. Ik ben blij dat ik kan lopen. Ik ben blij dat er beenprotheses bestaan. Deze dingen zorgen ervoor dat ik kan lopen.

Maar heel af en toe ben ik zo ontzettend boos op die protheses. Er zijn echt momenten waarbij ik ze liever van een flat gooi of dat ik ze wil slopen.

Puur en alleen omdat ik er dan even niet goed op loop.

Als ik dat doe dan heb ik eigenlijk helemaal niets meer. Dus wat schiet ik er dan mee op?

Tot nu toe heb ik ze altijd heel gelaten.

Tot nu toe hebben ze alleen wat schelduitbarstingen moeten overleven. Maar ja, als dat het is……

Ze zeggen toch dat je het eruit moet gooien als het je dwars zit. Nou dat doe ik dan ook ??.

Nee, okay. Even zonder dollen.

Soms heb je van die dagen dat alles even tegen zit. Ik heb ook van die dagen.

Ik heb dat ook met lopen op mijn protheses. Er zijn momenten waarbij dat heel goed gaat en er zijn momenten waarbij dat helemaal niet zo goed gaat.

Op de dagen dat het goed gaat dan voel je je ook goed. Dan doe je alles wat je wilt en je zit lekker in je vel. Je hebt veel zin in de dag.

Maar op de dagen waarbij het niet zo goed gaat dan wil je het liefst binnen blijven. Dan wil je het liefst je protheses uitgooien en de hele dag in een trainingsbroek blijven zitten. Dan is alles gewoon heel erg vervelend en dan doe je het liefst zo min mogelijk.

Iedereen heeft weleens zulke momenten. Dus ja, zo vreemd is het ook weer niet.

Nu snap ik ook wel weer dat ik nu niet zo goed loop als hiervoor.

Tijdens de hele quarantaine tijd heb ik nauwelijks mijn protheses aan gehad. Want ja, dat was niet nodig. Ik hoefde namelijk alleen maar achter mijn laptop te zitten voor school. Al het contact ging online.

Dan kan je natuurlijk niet verwachten dat je opeens weer heel erg goed gaat lopen als je je protheses na 2 maanden weer aandoet.

Je hele lichaam moet toch weer even wennen aan die protheses.

Je kan ook niet na 2 maanden niks doen weer de 10 kilometer rennen.

Daar moet je ook weer voor gaan trainen.

Dus ja, zo gek is het allemaal ook weer niet……..

Muziek van de Week.

Deze week wil ik heel erg graag een bepaald youtubekanaal met jullie delen. Vorige week ontdekte ik dit kanaal en ik heb de hele week alleen maar naar deze muziek geluisterd.

Het is een kanaal waar ze muziek in een ‘oud’ jasje gieten. Ze doen bekende liedjes in bijvoorbeeld een jazz/blues/salsa/soul/jaren 20/jaren 50 versie. Ze laten nummers klinken alsof ze in het verleden zijn opgenomen. Kortom: het worden hele andere nummers. Zelfs de foutste nummers worden hele goede nummers……

Ik ben een heel erg groot fan. Dit is op dit moment wel mijn favoriet.

Dus als je van dit nummer houdt dan moet je ook even op hun youtubekanaal kijken. Want er staan nog veel meer mooiere nummers op.

Ohja, je kan ze ook op spotify vinden.

MVDW:

Postmodern Judebox ft Shoshana Bean – Poison

Dit is niet de eerste keer dat ik zo’n periode heb. Ik heb wel vaker momenten waarbij ik niet zo fijn loop.

Wat ik daarvan leer:

Het gaat over. Het wordt weer beter.

Het enige nadeel is dat deze perioden niet helpen bij mijn onzekerheid rondom mijn beperking. Deze perioden versterken juist mijn onzekerheid.

Dit laat ook maar weer eens zien dat mijn onzekerheid rondom mijn beperking echt een ding is. Ik moet ook maar eens uit gaan zoeken hoe ik hier mee om kan gaan.

Onzekerheden.

Iedereen heeft ze, maar iedereen heeft er ook een hekel aan.

Want deze onzekerheden nemen je zo nu en dan helemaal over.

Als zouden we ervoor moeten zorgen dat onzekerheden dit niet mogen doen.

Het is vooral belangrijk dat we onszelf niet nog onzekerder maken dan dat we al zijn. Je doet ook maar je best. Je doet ook maar wat je kan. Wees juist op zulke momenten wat liever voor jezelf.

Maar dat is veel makkelijker gezegd dan gedaan.

 

Ben je vergeten wat ik met mijn ‘onzekerheid’ bedoel? Lees dan even Hoofdstuk 224 terug. Maar ik denk dat ik binnenkort nog wel met een vervolg hoofdstuk kom……….

 

Het lichtpuntje van deze week was wel dat ik donderdag weer een goede loopdag had.

Ik kan het dus wel!

Alles komt weer goed. Daar geloof ik heel erg in!

❤️

Clannad