Hi Guys,

Vorige week zondagavond zat ik in mijn gedachteboek te schrijven.

Dit is een boekje waarin ik van alles opschrijf. Vaak schrijf ik erin als iets te dwars zit of als mijn hoofd vol zit. Het is veel meer dan alleen een dagboek.

Maar goed.

Vorige week zondag schreef ik er dus weer eens een keertje in. Deze keer schreef ik in het boekje omdat ik ergens mee zat.

Ik merkte namelijk dat ik het steeds moeilijker vond om met mensen over mijn beperking te praten. Ik merkte dat ik bijna zenuwachtig werd om met mensen over mijn beperking te praten. Zenuwachtig om te praten over de dingen die misschien iets moeilijker gaan. 

Dit zorgt er ook voor dat ik het moeilijk vind om mijn grenzen aan te geven. Ik vind het sowieso heel erg lastig om mijn grenzen aan te geven als het gaat over mijn beperking.

En dan gaat het bij mij vooral om fysieke grenzen. Dus hoeveel en hoelang ik kan lopen. Ik vind het heel erg moeilijk om dit aan anderen aan te geven om bespreekbaar te maken. 

Dit alleen maar omdat ik bang ben. Bang voor de reactie van anderen. Bang dat mensen mij anders gaan behandelen.

Helaas heb ik hier veel ervaring mee. Ik weet dat er mensen zijn die mij anders behandelen als ze weten over mijn handicap.

Dit is ook al iets wat ik vaker met jullie heb besproken.

Okay, terug naar die zondagavond.

Ik vroeg me hardop af waarom ik het steeds moeilijker vond om het hierover te hebben. En ik vroeg me af waarom ik een raar gevoel in mijn buik kreeg toen ik dit op mijn stage wilde bespreken.  Want als ze er ergens heel goed mee omgaan dan is het op mijn stage.

Ik was het aan het bedenken en ik schreef alles op wat er in me opkwam.

En zonder dat ik er erg in had, schreef ik het volgende woord op:

Onzeker.

Ik schreef op dat ik steeds onzekerder werd als het ging om mijn beperking.

En toen ik het woord had opgeschreven, viel alles op zijn plek.

Opeens begreep ik het allemaal. Ik kon eindelijk verwoorden waar ik al een tijdje mee zat.

Ik ben onzeker over mijn beperking.

En misschien vraag je je nu het volgende af:

Waarom ben je onzeker over je beperking?

Ik kan deze vraag niet zo goed beantwoorden.

Ik denk dat niemand echt goed kan vertellen waarom je ergens onzeker over bent.

Want als je tegen mensen zegt dat je ergens onzeker over bent dan krijg je heel vaak de volgende reactie:

Je hoeft daar helemaal niet onzeker over te zijn! Het is echt nergens voor nodig!

Het is bijna altijd zo dat mensen niet begrijpen waarom je ergens onzeker over bent. Zij zien/voelen niet hoe jij je erover voelt of hoe jij het ziet.

Iedereen zegt dat je niet onzeker hoeft te zijn, maar toch ben je het. 

Je bent en je blijft onzeker. En heel vaak snapt niemand wat die onzekerheid precies is.

Iedereen is wel ergens onzeker over. 

Je kan het zo gek niet bedenken of mensen zijn er onzeker over.

Maar er is bijna niemand die precies kan beschrijven waarom ze onzeker zijn. 

Je weet wel dat je onzekerheid nergens op slaat, maar toch ben je er onzeker over.

Er is niets wat deze onzekerheid zomaar weg kan nemen. Ook al zegt bijna iedereen dat je niet onzeker hoeft te zijn. 

Ik moet heel eerlijk zeggen dat ik heel erg blij ben met het feit dat ik nu een naam heb gegeven aan mijn gevoel.

Het zorgt er namelijk voor dat ik weet wat het is. En nog belangrijker: ik weet dat ik niet gek ben.

Het is namelijk niet raar om onzeker te zijn. En iedereen weet wat ik bedoel als ik het over ‘onzekerheid’ heb.

Iedereen heeft wel last van onzekerheden. 

Vorige week zondagavond viel er van alles op zijn plek.

Ik wist namelijk al dat het niets te maken had met het feit dat ik mijn beperking niet had geaccepteerd. En ik wist ook wel dat het niet een vorm was van schaamte. 

Mijn beperking is en blijft een onderdeel van me. En dat heb ik geaccepteerd. Ik weet dat ik er niets aan kan veranderen. En ik wil er ook helemaal niets aan veranderen.

Maar toch was er iets aan de hand. 

Er was iets. Maar ik wist echt niet wat er aan de hand was.

Dit zorgde ervoor dat ik heel erg aan mezelf ging twijfelen.

Daar vertelde ik al over in Hoofdstuk 219.

Maar toch blijft het raar dat mijn onderbewuste toch het antwoord al wist……

Kan mijn onderbewuste mij de volgende keer niet iets sneller helpen?

Muziek van de Week.

Muziek van de week:

Maarten Heijmans & Band – Sammy

De serie over Ramses Shaffy is echt een hele grote aanrader! De serie is te zien op videoland. Maar de serie is ook te koop op bol.com!

Misschien weten we niet zo goed wat onzekerheden zijn of waar ze vandaan komen. 

1 ding weten we wel over onzekerheden:

Ze houden je tegen.

Onzekerheden zorgen ervoor dat je bepaalde dingen niet durft. Ze houden je tegen om te doen wat je echt zou willen doen of wat je zou willen zeggen.

Ook mijn nieuwe onzekerheid zorgt ervoor dat ik bepaalde dingen niet durf.

Maar weet je waar mijn nieuwe onzekerheid echt voor zorgt?

Het zorgt ervoor dat ik zelf een veel groter probleem maak van mijn beperking.

Het zorgt ervoor dat ik ervan uitga dat mensen mij anders zien door mijn beperking.

En laat dat nou precies het tegenovergestelde zijn van hoe ik wil dat anderen mij zien.

Maar op zich was ik hier al een keer eerder achter gekomen. Maar nu weet ik dat dit uit onzekerheid komt.

Nu weet ik dat ik een nieuwe onzekerheid heb. 

Maar nu moet ik er nog achter gaan komen hoe ik hiermee omga.

Maar dit zal de toekomst uitwijzen.

Ik houd jullie wel op de hoogte!

Dit is echt niet de laatste keer dat ik het hierover ga hebben! Dus bereid je maar alvast voor!

Embrace your insecurities.

❤️

Clannad