Hi Guys,
Ik wil jullie allereerst bedanken voor alle lieve berichtjes die ik van jullie heb mogen ontvangen. Het heeft me zo ontzettend veel goeds gedaan.
Verder wil ik iedereen bedanken die ons een kaart heeft gestuurd. Onze hele kast staat vol met kaarten. Ik kan jullie niet genoeg bedanken.
Als laatste wil ik jullie allemaal heel erg bedanken voor de massale opkomst bij de begrafenis van mijn opa. Het was heel erg mooi om te zien hoe geliefd hij was. En hoe geliefd hij nog steeds is.
Het heeft ons echt heel erg veel goeds gedaan om te zien hoeveel mensen er van mijn opa houden.
Uit de grond van mijn hart: heel erg bedankt voor de massale steun.
Afgelopen week was een moeilijke week. We begonnen de week met de begrafenis van mijn opa.
Dat was een hele heftige dag.
De dienst was heel erg mooi. En de massale opkomst was indrukwekkend om te zien. Maar alle steun die we ontvingen, was hartverwarmend.
Maar eigenlijk begint alles pas na de begrafenis.
Na de begrafenis ga je het verlies pas echt verwerken. Je probeert het een plaats te geven. Je probeert er mee te leven.
Terwijl je het verlies een plekje probeert te geven, gaat het leven gewoon door.
Het leven stopt niet even voor je. Je kan het leven niet heel even op pauze zetten.
Het leven gaat gewoon door. Er moet van alles worden geregeld, het huis van mijn opa moet leeg worden gehaald.
Zoals ze in Grey’s Anatomy zeggen:
The carousel never stops turning
Life goes on.
Je kan het leven niet even op pauze zetten. Al zou je het soms maar al te graag willen.
Hoe geef je het verlies van een dierbare een plekje? Hoe kan je het verlies van een dierbare accepteren? Is dat überhaupt mogelijk?
Een dierbare wil je nooit verliezen. Hoe moet je dan het dan toch accepteren als het gebeurt?
Ik blijf maar tegen mezelf zeggen:
Het is veel beter voor hem dat hij nu weg is. Er is hem een grote lijdensweg bespaard. Hij is nu op een betere plek. Hij hoeft niet meer te lijden.
Maar zorgt dit ervoor dat ik zijn dood beter kan accepteren?
Nee, het helpt me niet. Want ik ben iemand kwijt waar ik zo ontzettend veel van hou.
Ik ben blij heel erg blij dat hem een grote lijdensweg is bespaard, maar ik had hem het liefst nog heel erg lang bij me gehad. Ik had gewild dat ik hem een lijdensweg had kunnen besparen.
Ik had er alles aan gedaan om hem nog heel erg lang bij me te houden. En ik had er alles aan gedaan dat hij niet hoefde te lijden.
Maar helaas: boven kunnen ze veel meer voor hem doen. Veel meer dan ik ooit had kunnen doen.
Ik blijf maar tegen mezelf zeggen:
Hij is nu bij oma. Opa en oma zijn eindelijk weer samen. Oma zat op opa te wachten, samen met de honden.
Maar ik had liever gehad dat opa ze naar beneden had gehaald. Op die manier was iedereen weer bij ons geweest.
Dat had ik veel liever gehad.
Maar helaas is dat niet mogelijk. Helaas kunnen we niemand terug op aarde brengen.
Dan is dit denk toch het beste.
Ze zeggen toch dat iemand pas dood is wanneer je niet meer aan iemand denkt?
Dan ga ik er hoogstpersoonlijk voor zorgen dat ze nooit dood zullen gaan.
Ik zal mijn opa en oma altijd voort laten leven. Ik zal ze dan misschien nooit meer zien, maar in mijn gedachte zullen ze altijd voort blijven leven.
Het leven gaat gewoon door. Ook na het verlies van een dierbare.
Misschien is dat wel het aller moeilijkste van alles. Je moet door met je eigen leven.
Maar hoe je dat? Hoe ga je door met je eigen leven wanneer je vol zit met verdriet? Hoe zet je je intense verdriet opzij zodat je weer normaal kan functioneren?
Ik kan je vertellen dat ik het hier heel erg moeilijk mee heb gehad.
Mijn eetlust was een tijdje weg, ik sliep erg slecht en ik had helemaal nergens zin in.
Wat doe je dan?
Je gaat toch iets doen waar je normaalgesproken blij van wordt.
Je gaat maar gewoon doen waar je op dat moment zin in hebt.
Je doet waar jij behoefte aan hebt.
Ik ben afgelopen week met mijn moeder en mijn buurvrouw naar Hoofddorp geweest. We hebben geshopt en we hebben op een terrasje gezeten.
Gisteren heb ik met mijn ouders ergens geluncht.
Gisteravond heb ik samen met mijn beste vriendin een film gekeken.
Ik heb de afgelopen week gedaan wat ik leuk vind.
Ik heb alleen maar gedaan waar ik behoefte aan had.
Ik kan je vertellen dat het wel iets beter gaat. Mijn eetlust is terug en ik heb weer zin om dingen te doen.
Vannacht heb ik voor het eerst weer goed geslapen.
Het gaat dus steeds beter.
Rouwen is een iets. Het is iets dat nooit meer overgaat. Het komt met pieken en dalen. Soms wil je het even uitschakelen, maar het kan niet.
Je moet leren leven met ‘rouw’.
Maar eerst moet je voor jezelf uit zien te vinden hoe je dit doet.
Ik ben er nog niet over uit, maar het komt allemaal wel weer goed. Alles komt uiteindelijk wel weer goed.
En als ik er even niet uitkom dan kijk ik naar boven of pak ik mijn ketting. Op deze manier maak ik even contact met de mensen die ik moet missen.
Muziek van de Week
Vanaf het eerste moment dat ik dit nummer hoorde, had ik een zwak voor dit nummer. Ik werd zo erg geraakt door dit nummer.
Ik weet ook eigenlijk niet wat ik nog meer over dit nummer moet zeggen.
Het nummer zelf zegt genoeg.
Muziek van de Week:
Beyoncé – Sweet Dreams (Acoustic)
De laatste tijd zien we steeds meer vlinders. Het lijkt we of we overal vlinders zien. Het maakt niet uit waar we naartoe gaan, er is altijd een vlinder.
Er is altijd een witte vlinder bij.
Ik vind dat zo bijzonder.
Na het overlijden van mijn oma (12 jaar geleden) vertelde iemand mij het volgende:
een witte vlinder is iemand uit de hemel die even bij je komt kijken.
Die uitspraak is mij altijd zo bijgebleven.
Sinds die dag zijn witte vlinders dan ook heel erg speciaal voor mij.
Ik hoop dat ik alleen nog maar witte vlinders om me heen mag hebben.
Dan zijn ze allemaal toch nog een beetje bij me.
?
?
Clannad