Hi Guys,

Deze week was een hele rare week. 

Deze week had ik mijn tentamens. Tentamens waarvan ik niet kan inschatten hoe ze zijn gegaan. 

Maar toen ik mijn tentamens had gemaakt, kregen we nieuws waarvan je wil dat je het nooit krijgt. 

We kregen het nieuws dat een dierbare was overleden.

En ondanks het feit dat we wisten dat het niet zo heel lang meer zou duren voordat diegene zou overlijden, kwam het toch heel onverwacht. Het was namelijk allemaal snel gegaan. Diegene ging zo ongelooflijk hard achteruit. 

Dan komt de periode waarin je het verlies gaat verwerken. Eerst kan je het nieuws niet geloven. Je zit vol ongeloof.

Hoe ga je om met het verlies van een dierbare?

Iedereen gaat er anders mee om. De één sluit zich op en de ander voegt zich juist in de menigte. 

Iedereen rouwt op zijn/haar eigen manier. Daar is helemaal niets mis mee. 

Het gaat erom dat je het voor jezelf goed verwerkt. 

Ik merk dat ik nog steeds voor mezelf aan het uitvinden ben wat voor mij de beste manier is. Ik weet nog niet hoe ik het beste om kan gaat met mijn verdriet. 

Bestaat er een perfecte manier om te rouwen? Is er een manier hoe je het beste kan rouwen? 

Ik denk het niet. Ik denk niet dat er één manier is waarop je het beste kan rouwen. 

Iedereen heeft zijn/haar eigen manier waarop ze het beste kunnen rouwen. 

Maar wat je ook doet om te rouwen, doe iets waar jij je goed bij voelt. 

Mijn beste vriendin zei tegen me:

Doe waar jij behoefte aan hebt. Als jij muziek wil luisteren dan doe je dat. Als jij wil schrijven dan doe je dat. Doe alleen maar waar jij behoefte aan hebt.

Maar ja: waar heb ik behoefte aan? Hoe kan ik nou uitvinden waar ik behoefte aan heb? Hoe kan ik nou bepalen waar ik zin in heb?

Ik heb op dit moment helemaal nergens zin in. Ik zit mezelf eigenlijk alleen maar in de weg.

Maar, ik ben er wel achter gekomen dat ik ergens zin in heb.

Ik wil naar buiten toe. Het is niet echt vluchten, maar ik wil gewoon in de buitenlucht zijn. Ik heb behoefte aan dingen doen. Ik wil weg. Ik wil dingen ondernemen. 

Het maakt niet zo heel erg veel uit wat het is. Ik weet zelf niet eens wat ik precies wil doen. Ik weet alleen dat ik iets wil doen. 

Ik wil gewoon even weg.

En of ik nou alleen ben of met mensen het maakt me even helemaal niets uit. Als ik maar buiten ben.

Gister ben ik samen met een vriendin iets gaan drinken. Vrijdagavond ben ik even iets bij mijn buurvrouw gaan drinken. 

Op deze manier heb ik toch even afleiding gezocht. Ik heb ervoor gezorgd dat ik even met mijn hoofd ergens anders was.

Ik merk dat ik veel meer naar buiten wil. Ik wil lekker voor de deur zitten. Of er nou anderen bij zijn of niet. Ik wil buiten zijn. 

Ik zit de laatste tijd steeds vaker buiten. Dan zit ik voor de deur. Soms zitten er ook anderen buiten, maar soms zit ik ook alleen. Dan ben ik muziek aan het luisteren of kijk ik filmpjes. 

Gewoon even in de buitenlucht. Ik merk dat ik hier behoefte aan heb.

Maar eigenlijk weet ik niet zo heel erg  goed wat ik wil. Ik weet nog niet zo goed waar ik me goed bij voel.

Ik ben best wel blij dat ik nog een paar dingentjes moet doen voor school. Op deze manier ben ik met mijn hoofd ook weer even ergens anders.

En dan heb je nog het verdriet zelf. Iedereen gaat hier ook weer heel anders mee om

De één verbergt al het verdriet en de ander laat het juist heel erg zien.

Ik merk aan mezelf dat ik nog aan het uitzoeken ben hoe ik bet beste met mijn verdriet op kan gaan. 

Moet ik mijn verdriet laten zien? Of moet ik het verbergen?

Wat hebben anderen eraan wanneer ik bij ze zit te huilen? Wat schiet ik er mee op? 

Ik verberg mijn verdriet. Ik doe er alles aan om niet bij anderen te gaan huilen. 

Maar, waarom doe ik dat eigenlijk? Waarom laat ik niet aan anderen zien dat ik moet huilen?

Iedereen begrijpt echt wel dat ik verdrietig ben en dat ik moet huilen hoor. 

Huilen. Wat is er zo erg aan? Hoe komt het nou dat ik het zo erg vind? 

Huilen is geen teken van zwakheid. Dat weet ik echt wel. 

Maar wat heb ik eraan? Wat heb ik eraan dat ik huil? 

Ik schiet er helemaal niets mee op. 

Maar huilen kan je zeker wel helpen. Het lucht soms zo ontzettend op wanneer je hebt gehuild. 

Je mag je verdriet delen. Je verdriet hoef je niet te verbergen. 

Verdriet is niet iets waar je je voor moet schamen. 

Huil eens een keer waar mensen bij zijn. Laat je verdriet eens zien. 

Ik weet hoe moeilijk het is, maar het kan je ook zo ontzettend helpen.

Maar: doe vooral waar jij je goed bij voelt. 

Dat ga ik ook doen.

Muziek van de week:

Dit nummer beschreef precies hoe ik me op dat moment voelde.

Muziek van de Week:

Glennis Grace – Halo 

Op 17 juni ben ik bij mijn opa geweest. Het ging toen al niet meer zo goed met hem. Ik heb hem nog even mogen zien. Ik heb hem een zoen gegeven. 

Diep van binnen wist ik dat dit de laatste keer zou zijn dat ik hem zou zien. 

Op 20 juni 2018 overleed mijn opa. Hij heeft maar 67 jaar mogen worden. Hij heeft ons veel te vroeg verlaten. 

Maar daarboven zal hij zijn rust vinden. Mijn oma en de honden zitten al een hele tijd op hem te wachten. 

Hier is zijn leven afgelopen, maar boven ons begint zijn nieuwe leven. 

Rust in vrede lieve opa.

U zult altijd gemist worden. 

?

Clannad