Hi Guys,
Een hele lange tijd waren er geen mensen op tv te zien met een beperking. Alle mensen waren ‘normaal’. Niemand had een beperking. Maar dat lijkt te zijn veranderd. Steeds vaker zie je mensen met een beperking op tv.
Soms hebben ze zelf echt een beperking: The datables, Kitchen Inpossible, Syndroom.
Maar ook steeds vaker zijn er mensen op tv die doen dat ze een beperking hebben. Ze spelen in een serie/film een persoon met een beperking: Freddie Highmore speelt Dr Sean Murphy in The Good Doctor (autisme), Jessica Chapsaw speelt Dr Arizona Robbins in Grey’s Anatomy (beenprothese) en Alin Wishka speelt Santos Harijan in Moordvrouw (man in een rolstoel).
Het is natuurlijk heel goed dat er ook aandacht is voor mensen met een beperking. Ik ben heel blij dat ze ook een soort van podium krijgen, want ja er zijn ook mensen met een beperking. Maar wat zegt dit nou over mensen met een beperking in de samenleving?
Betekent deze aandacht dat mensen met een beperking steeds meer worden geaccepteerd in de samenleving? Begint de samenleving mensen met een beperking te accepteren? Of is het allemaal maal schijn? Doen ‘we’ allemaal alsof?
Mensen met een beperking die te zien zijn in series zijn anders dan mensen met een beperking in reality series.
Wanneer er mensen met een beperking te zien zijn in een serie/film dan is het bijna zeker dat de acteur zelf geen beperking heeft. Ik zeg niet dat dit heel erg is. Soms is het beter dat de acteur zelf de beperking niet heeft.
Toch zou ik ook graag willen zien dat er een acteur/actrice met een beperking in een film/serie speelt. Ik zou dat juist tof vinden. Waarom zou iemand met een beperking niet in een serie/film kunnen spelen? Wat maakt hun minder goed dan mensen zonder een beperking?
Ik vind dat mensen met een beperking in een film/serie mogen spelen. Mits ze het niet aankunnen. Ze moeten wel goed zijn en ze moeten het fysiek/mentaal aankunnen.
Maar er moet vooral worden gekeken naar talent en niet naar de beperking van iemand.
Mensen die te zien zijn in reality shows is ook weer anders. Dan volgen we iemand met een beperking en dan zien we wat diegene doet. We volgen ze tijdens hun zoektocht naar de liefde (The Datables) of hun grootste wens komt uit (Syndroom) of ze leren koken van een top chef (Kitchen Impossible).
In deze series volgen we mensen met een beperking. Er kan natuurlijk worden gediscussieerd in hoeverre het reality is, maar we gaan er even vanuit dat het 100% reality tv is.
Maar als dat al niet genoeg is, worden mensen met een beperking ook steeds vaker uitgenodigd voor talkshows.
Er zijn verschillende talkshows die steeds vaker mensen aan tafel hebben die praten over hun leven. Hoe leven ze met een beperking?
Steeds vaker komen er mensen op tv met een inspirerend verhaal. Ze vertellen hoe ze omgaan met hun beperking. Waar lopen ze tegenaan? Hoe ziet hun leven eruit? Waar laten ze zich door inspireren? En ga zo nog maar even door.
Het ene inspirerende verhaal na het andere inspirerende verhaal komt voorbij. En ik denk alleen maar: waar komt dit nou opeens vandaan?
Is dat een rare gedachte? Moet ik niet heel blij zijn met deze aandacht? Moet ik niet trots zijn op het feit dat mensen met een beperking steeds vaker op tv zijn?
Ja dat moet ik. En dat ben ik ook. Ik ben heel trots op het feit dat mensen met een beperking een gezicht krijgen. Ik ben blij dat zenders als RTL en BNNVARA een podium bieden aan mensen met een beperking.
Maar ik vraag me wel af: waarom is dit niet eerder gebeurd?
Waarom gebeurt het nu pas? Waarom was er vroeger niet meer aandacht voor mensen met een beperking?
Ik denk dat al deze aandacht voor mensen met een beperking aangeeft dat ze steeds meer worden geaccepteerd in de samenleving.
Mensen lijken te accepteren dat er mensen zijn met een beperking. Mensen realiseren zich dat mensen met een beperking niet veel anders zijn dan ‘gewone’ mensen. mensen met een beperking hebben ook dromen, ambities en ze kunnen veel meer dan er altijd werd gedacht. De samenleving begint dit in te zien. En dat doet me zo ongelooflijk veel goed!
Het feit dat er steeds meer mensen op tv te zien zijn die een beperking hebben, betekent niet dat we er al zijn. In tegendeel.
Er valt nog zo ontzettend veel te doen aan de acceptatie van mensen met een beperking binnen de samenleving.
Neem nou de Paralympische Winterspelen die 8 maart van start gaan.
Vandaag zijn de Olympische winterspelen geëindigd. We hebben een hele succesvolle spelen achter de rug: 8x goud, 6x zilver en 6x brons. Een totaal van 20 medailles en we staan op de 5deplek in het medailleklassement. Dat is een super goede prestatie.
Ik heb echt genoten van de prestaties van ‘onze’ sporters.
Ik heb meegeleefd met Sven Kramer en Ireen Wüst. Ik heb gejuicht om de prestaties van Sven Kramer, Ireen Wüst, Esmee Vischer, Suzan Schulting en alle andere medaillewinnaars. En ik ben een beetje verliefd geworden op Kjeld Nuis.
Ik heb genoten van de Olympische Winterspelen van 2018.
Maar op 8 maart 2018 beginnen de Paralympische Winterspelen. Daar hoor je niemand over. Niemand heeft het over die spelen.
Okay ze moeten nog beginnen, maar bij de Olympische Spelen begonnen ze ook al heel vroeg met het voorbeschouwen van de spelen. Waar blijven de voorbeschouwingen voor de Paralympische Spelen?
9 atleten vertegenwoordigen Nederland tijdens de Paralympische Spelen. Daar moeten we als Nederland trots op zijn.
Ik moet eerlijk bekennen dat ik geen idee zijn wie deze atleten zijn. Ik weet wel dat ze meedoen aan de volgende sporten: Paraskiën (mannen en vrouwen) en parasnowboarden (mannen en vrouwen).
Bibian Mentel is een naam die heel Nederland wel kent. Zij is (dik en dik terecht) Nederlands trots op de Paralympsiche Winterspelen en iedereen juicht haar naar een medaille.
Dit is meer dan terecht, maar dit verdienen alle paralympische atleten.
De NOS heeft heel mooi verslag gedaan van de Olympische Winterspelen. Ik heb er met heel veel plezier naar gekeken. Je miste niks van de Olympische Winterspelen.
Maar wat doet de NOS bij de Olympische Winterspelen? Ze zenden 2x een samenvatting uit op tv en er zijn twee livestreams op nos.nl
Het tenminste iets……..
Er komt een dag dat er net zoveel aandacht is voor de Paralympische (winter)spelen op tv en in de media. Want dat verdienen ze. Het wordt tijd dat de Paralympische Spelen ook een Sven Kramer en een Ireen Wüst krijgen.
De NOS mag me altijd bellen. Ik wil best wel de Herman van der Zandt zijn tijdens de Paralympische Spelen.
Muziek van de Week:
Ik heb deze week een nummer gekozen die me zo ontzettend vrolijk maakt. De laatste tijd kies ik wel vaker voor nummers die me heel vrolijk maken. Maar het is zo ontzettend belangrijk dat je vrolijk bent/blijft. Ik ben altijd een positief persoon en ja daar horen nummers bij die ook vrolijk zijn. Dus ik kan nu alvast zeggen dat dit niet het laatste nummer zal zijn die me heel vrolijk maakt. Dus wen er maar aan.
Misschien is het jullie ook wel opgevallen dat ik de laatste tijd veel naar Beyoncé luister/kijk. Doordat ik veel meer naar Beyoncé luister, ontdek ik ook steeds meer van haar muziek. En daar zit wel eens een nummer tussen die ik echt te gek vind.
Ik heb al meerdere te gekke nummers van haar met jullie gedeeld. Maar dit nummer moet ik ook echt met jullie delen.
Afgelopen week heb ik bijna alleen maar naar dit nummer geluisterd. Wat een ontzettend lekker nummer is dit zeg! Ik kan niet stil blijven zitten wanneer ik dit nummer hoor. Ik kan het gewoon niet.
Misschien ken je dit nummer allang. Als dat het geval is dan ben je echt een geluksvogel! Ik wou dat ik het nummer al veel eerder had ontdekt. Ik kwam er achter dat ik alleen het begin mee kon zingen, want dat had ik al vaker in medleys gehoord.
Inmiddels kan ik het hele nummer meezingen hoor J.
Muziek van de Week:
Beyoncé – Get Me Bodied
Maar zegt dit eigenlijk wel iets over de acceptatie van mensen met een beperking binnen de samenleving? Zorgt een podium voor mensen met een beperking er daadwerkelijk voor dat mensen met een beperking worden geaccepteerd in de samenleving?
Ik weet het niet. Ik denk wel het eraan bijdraagt.
Maar: time will tell……
❤
Clannad