Hi Guys,
Voor mijn opleiding moet ik op zoek naar vrijwilligerswerk. Ik kan echt uit van alles kiezen. Ik heb er echt heel veel zin in. Ik heb een paar sollicitaties gestuurd. Daar komt het eerste dilemma eigenlijk al: vermeld ik vanaf het begin dat ik een beperking heb of niet? Ik heb besloten om het niet gelijk te doen.
Maar bij eentje heb ik het wel al aangegeven. Tot mijn grote verbazing heb ik niets gehoord over het feit dat ik het heb aangegeven. Er werd niet moeilijk over gedaan. Helemaal niets.
Afgelopen donderdag ging ik naar een vrijwilligersmarkt op school (daar kan je kijken welke organisaties vrijwilligers zoeken). Daar heb ik met een paar mensen gesproken en niemand heeft iets gezegd over mijn beperking. Er was zelfs een organisatie die ‘blij’ was dat ik een beperking had. Dat zou me al een voorsprong geven.
Nu denk je misschien: waarom zeg je dit? Dit is toch juist positief? Je wil toch ook dat er niet moeilijk wordt gedaan over je beperking?
Dat klopt ook wel. Ik was alleen heel erg verbaasd. Ik was verbaasd dat ze geen punt maakten van mijn handicap. Is dat eigenlijk niet heel erg raar? Dat je verwacht dat mensen over je handicap gaan beginnen?
Ik stond er eigenlijk pas bij stil toen ik na de vrijwilligersmarkt naar huis fietste. Opeens kwam het in me op. Ik dacht opeens: ‘niemand heeft iets over mijn beperking gezegd’.
Ik had mezelf helemaal voorgesteld dat mensen erover zouden gaan beginnen. Ik had ook al mijn reacties klaarliggen. Ik was op elke vraag/opmerking voorbereid. Maar ik had helemaal niks nodig. Ik had mezelf voor niets voorbereid.
Ik merk het de laatste tijd wel vaker. De mensen in mijn klas bijvoorbeeld. Niemand van hun heeft tot nu toe moeilijk gedaan over mijn beperking. Ze accepteren het, of beter gezegd: ze accepteren mij.
Het lijkt wel of ik degene ben die moeilijker doet over mijn beperking dan de mensen om me heen.
Okay die zin wil ik wel even uitleggen, want anders gaan jullie hem verkeerd interpreteren.
Ik maak al heel lang geen probleem meer van mijn beperking. Ik heb nou eenmaal wat ik heb. Als mensen daar moeilijk over gaan doen dan is dat hun probleem.
Wat ik wel met de zin bedoel is het volgende: ik ga ervan uit dat mensen moeilijk gaan doen over mijn beperking. 9 van de 10 keer denk ik dat onterecht. In veel gevallen noemen ze mijn beperking niet eens als ze me ontmoeten. Soms moet ik het zelfs ter sprake brengen. Dat terwijl ik denk dat ik problemen ga krijgen, omdat ik gehandicapt ben.
Het is heel positief dat ik het zo ervaar. Ik ben stiekem ook heel erg blij dat het gebeurd. Ik vind dat ik dan eigenlijk ook niet mag klagen.
Toch hoorde ik deze week op het nieuws dat er werkgevers zijn die mensen met een beperking geen werk bieden.
Daar schrik ik van. Ook als ik naar mijn toekomst kijk. Ik ben nu aan het studeren en als ik een diploma heb, wil ik wel gaan werken. Het liefst wil ik een beroep uitoefenen waarvoor ik heb gestudeerd. Maar zo’n bericht liet me echt heel erg schrikken.
Ik weet eigenlijk wel zeker dat ik daarom ook met zo’n gevoel naar de vrijwilligersmarkt ging. ‘Willen ze wel met me verder als ze zien dat ik een beperking heb?’ ‘Willen ze me wel een kans geven?’ En dan gaat het nu alleen nog maar om vrijwilligerswerk.
Als je dan merkt dat ze helemaal niet moeilijk doen dan schrik je. Dat verwacht je dan niet. Maar toch voel je opluchting.
Misschien ga ik nu te ver. Het gaat nu om het vinden van vrijwilligerswerk. Waarom maak je het nu dan zo groot? Jij hebt er toch niet mee te maken? Waar maak je je dan druk om?
Maar toch is het iets wat in mijn hoofd rondspookt. Het is iets waar ik onbewust mee bezig ben. Zulke berichten helpen dan niet.
Zullen werkgevers mij later beoordelen op wat ik kan of zullen ze alleen maar naar mijn beperking kijken? Zal ik dezelfde kansen krijgen als mijn klasgenoot?
Het zijn gedachtes waar ik eigenlijk helemaal niet mee bezig wil zijn. Ik wil me niet laten beïnvloeden door deze gedachtes, maar toch heb ik ze. In mijn achterhoofd spelen ze altijd mee. Maar tot nu toe laat ik die gedachtes nog niet de baas spelen.
Ik heb woensdag een gesprek met iemand voor vrijwilligerswerk. Diegene weet dat ik een beperking heb. Diegene heeft ook nog niet moeilijk gedaan over mijn beperking. Ik mag tenminste op gesprek komen. Dat is al positief toch?
Ik hoop dat diegene mij een eerlijke kans wil geven. Ik hoop dat diegene mij niet gaat beoordelen aan de hand van mijn beperking.
Tot nu toe is het heel erg positief. Tot nu toe zijn er nog geen problemen. Maar het kan altijd nog gebeuren. Het gesprek is nog niet geweest.
Muziek van de Week.
Ik heb vorige week een documentaire gezien van deze dame. Het was één van de meest indrukwekkende documentaires die ik ooit over iemand heb gezien. Ik heb nooit geweten dat deze dame dit allemaal door heeft moeten maken. Ik wist wel een paar dingen, maar dit slaat werkelijk anders.
Ik kijk nu zo anders naar haar. Ik had al heel veel respect voor haar als artiest, maar dat is nu alleen maar meer geworden. Mijn respect voor haar als persoon is alleen maar gegroeid. Nu begrijp ik waar veel van haar acties vandaan komen.
Ik heb alleen al heel veel respect als iemand zo’n persoonlijke documentaire durft te maken. Ze heeft zichzelf echt bloot gegeven. Ze heeft zichzelf echt heel erg kwetsbaar opgesteld.
Klik hier als je de documentaire wil kijken.
Dit nummer was vanaf het begin al één van mijn favoriete nummers van haar nieuwe album. Maar mijn liefde voor dit nummer groeit van dag tot dag. Het is niet alleen een nummer waar ze even laat horen hoe goed ze kan gingen. Maar het is ook nog een heel erg mooi en gevoelig nummer. Dat vergeet je nog wel eens als je naar het muzikale geweld luistert.
Muziek van de Week:
Demi Lovato – You Don’t Do It For Me Anymore
Ik wil deze blog positief afsluiten. Ik ben namelijk iemand die graag positief blijft. Ik wil overal het positieve zien en ik wil in iedereen het goede zien. Dus een negatieve afsluiting van een blog hoort niet bij me. Dat neemt niet weg dat het er niet is.
Ik ben iemand die haar beperking heeft geaccepteerd. Als andere mijn beperking niet accepteren dan is dat hun probleem (zal ik dit het motto van mij blog gaan maken ?).
Ik maak geen probleem van mijn beperking. Ik denk dat die instelling mij wel gaat helpen. Ik hoop het tenminste.
Als jij geen problemen ziet dan gaan die andere het ook niet zien (dat hoop je dan tenminste).
Ik denk dat ik in mijn leven wel met mijn beperking geconfronteerd ga worden. Dat zit er dik in. Want het is nou eenmaal zo dat mensen anders over je denken als ze zien dat je een beperking hebt.
Er zijn mensen die er veel slechter aan toe zijn dan dat ik ben. Er zijn mensen die echt te maken hebben met afwijzingen omdat ze een beperking hebben. Deze mensen solliciteren zich rot, maar ze worden elke keer afgewezen.
Wat ik tegen die mensen wil zeggen?
Geef nooit op. Blijf proberen. Hoe moeilijk het soms ook is. Het is een gemis van hun als ze je niet aannemen. Je gaat een plek vinden waar jij je op je gemak gaat voelen. Waar er allemaal mensen zijn die je accepteren voor wie je bent. Mensen die verder kijken dan je handicap. Trust me.
Ik heb die mensen ook gevonden.
Als mensen niet verder willen kijken dan je beperking dan verdienen ze je niet eens. Wees dan maar blij dat ze je niet willen.
❤
Clannad