Misschien hebben jullie het deze week wel voorbij horen op zien komen. Dotan is een tijdje geleden begonnen met #InsideMyBones. Hij daagt hierbij BN’ers uit om een keer een verhaal te vertellen wat veel mensen niet van ze weten. Op deze manier wil hij dat mensen een keer iets anders op Social Media zetten dan alleen hun perfecte leventje.
Afgelopen week heeft Dotan een expositie geopend met de foto’s van de BN’ers die meedoen aan deze actie. Het zijn foto’s die ze niet zo snel zouden posten op Social Media. Het zijn hele mooie en kwetsbare foto’s.
Toen ik dit deze week hoorde, dacht ik: ik ga dit ook doen. Ik ga ook mijn zwakheden met jullie delen. En geloof me als ik zeg dat ik het eigenlijk heel erg moeilijk vind.
Ik begin met het delen van een foto. Een foto die ik niet zo heel snel online zal zetten. Ik vind dit namelijk niet mijn mooiste foto.
Alles kan beter, niets is goed genoeg. Ik ben iemand waar die zin perfect bij past. Dan vooral als het over mezelf gaat. Ik ben nergens tevreden over. Ik had alles beter kunnen doen. Ik ben iemand die het verschrikkelijk vind om naar zichzelf te kijken en te luisteren. Je kan me nergens anders meer mee pesten.
Wanneer ik naar mezelf kijk, zie ik alleen maar dingen die beter kunnen: waarom loop je zo raar, waarom doe je nou zo?, lach niet zo stom, doe niet zo negatief, doe niet zo vrolijk etc. Ik kan het gewoon nooit goed in mijn ogen.
Ik ben heel erg streng voor mezelf. Ik ben er ook heel erg goed in om mezelf helemaal naar beneden te praten. Dat komt wel eens voor. Als ik iets niet kan of als iets me niet is gelukt, kan ik mezelf helemaal naar beneden praten. Want ik ben er niet goed genoeg voor. Hoe kan het nou dat jij dat niet kan? Iedereen kan dat toch? Ga zo maar even door.
Ik vind het heel erg belangrijk wat anderen van mij vinden. Hoe kijken anderen naar me? Vinden mensen me wel aardig? Gaan ze me lief vinden? Vinden mensen dat ik er goed uitzie? Vinden mensen dat ik het goed heb gedaan? Dat zijn vragen die de hele tijd door mijn hoofd spoken. Zelfs wanneer ik bij mensen ben die ik heel erg goed ken. Ik wou soms dat ik dat uit kon zetten.
Dit gaan jullie misschien heel erg raar vinden. Ik snap wel dat het heel erg raar overkomt, maar ik ga het uitleggen. Ik ga mijn best in ieder geval doen J.
Ik heb er een hekel aan om over mezelf te praten.
Nu denk je misschien: waar slaat dat nou op? Je schrijft verdorie elke week een blog over jezelf. Dan houd je er toch van om over jezelf te praten?!
Ik snap al die gedachtes, maar zoals ik al eerder zei: ik ga het uitleggen.
Ik ben niet iemand die graag over zichzelf praat. Wat maakt mij nou belangrijker dan de rest? Waarom zouden mensen moeten weten wat er met me aan de hand is? Waarom zouden mensen mijn verhaal willen weten? Wat is daar nou zo bijzonder aan?
Toch schrijf ik elke week een blog over mezelf en vind ik het niet erg om heel erg open te zijn. Dat ik niet omdat ik mezelf zo belangrijk vind. Ik doe dat omdat ik denk dat ik mensen kan helpen met mijn verhaal. Ik hoop dat er mensen zijn die dit lezen en denken: als zij het kan, kan ik het zeker. Of misschien denk je wel: zo moet ik het dus absoluut niet doen.
Ik ken iemand die in alles een gelegenheid vond om over zichzelf te praten. Als diegene aan me vroeg hoe het met me ging, antwoorde ik gewoon netjes. Maar die persoon vond in mijn antwoord altijd iets waardoor diegene over zichzelf kon praten. Dan ging diegene weer: ‘ja dat heb ik ook meegemaakt’ etc. Diegene vond zichzelf heel belangrijk. Het is constant over die persoon. Ik ben dus echt het tegenovergestelde van dat.
Als ik iemand vraag hoe het met diegene gaat dan ben ik oprecht geïnteresseerd in dat antwoord. Ik wil echt weten hoe het met je gaat. Meer is het niet.
Ik deel graag mijn ervaringen met anderen, maar dat doe ik alleen als ze het vragen. Ik ben niet iemand die naar iemand toeloopt en random over mezelf ga praten. Ik haat dat echt. Ik praat in dat opzichte niet graag over mezelf.
En als ik toch een ervaring deel, heb ik na een tijdje zoiets van: okay het gaat nu echt al te lang over mij. Laten we naar jou gaan.
Ik vind mezelf niet zo belangrijk. Wat is er nou bijzonder aan mij?
#InsideMyBones vind ik een heel mooi initiatief. Niemand is perfect. Iedereen heeft wel een kant die hij/zij liever niet deelt. Iedereen kent onzekerheden. Soical Media wil ons laten geloven dat we allemaal een perfect leven hebben. Maar niemand heeft alleen maar Instagram waardige momenten. Iedereen kent wel eens een rot dag. Iedereen huilt wel eens. Iedereen worstelt wel eens met zichzelf. Ik vind het mooi dat we die momenten nu ook eens met elkaar delen. Ik daag je uit om het ook eens te doen.
En ohja: vergeet #InsideMyBones niet bij je bericht te schrijven.
Muziek van de Week.
Er zijn echt heel veel nummers gemaakt die iets vertellen over dit onderwerp. Toch heb ik er eentje uitgehaald. En als je het mij vraagt, is het zeker niet de minste.
Om te beginnen ben ik een hele grote fan van zijn stem. Hij heeft zo’n mooie stem en zijn stembereik is zo verdomd groot. Hij heeft echt een stem waar je ‘u’ tegen zegt.
Iedereen heeft wel eens het gevoel dat hij/zij niet goed genoeg is. Je wil heel graag zijn zoals die ander. Waarom ben ik nou niet zo mooi/sterk/ moedig als die ander? Hoor ik hier wel echt thuis? Al die gedachten komen terug in dit nummer.
Uiteindelijk is iedereen een creep of een weirdo.
Muziek van de Week:
Brian Justin Crum – Creep
Ik vind het heel erg spannend om deze blog te delen. Ik vind het heel erg eng om mezelf op zo’n gevoelige manier te laten zien. Dit zeg ik nu echt niet om medelijden op te roepen. Want daar heb ik ook zo’n grote hekel aan.
Als ik de laatste tijd ergens achter ben gekomen, is het dit: als ik twijfels heb bij een blog, heb ik veel lezers. Als ik denk dat ik een goede blog heb geschreven, vallen mijn lezers tegen.
Neem nou de blog van vorige week. Ik dacht dat het echt een stomme blog was geworden, maar hoofdstuk 111 is juist heel veel gelezen. Daar ben ik echt super blij mee. Dank jullie wel!
Misschien is het maar goed dat ik geen goed gevoel heb bij deze blogJ.
❤
Clannad