Hi Guys,

Afgelopen week kwam ik een post tegen op facebook. Ik schrok heel erg van die post. Ik werd er eigenlijk heel erg boos om.

Ik wil met jullie de post even in twee stukken verdelen. We beginnen met deel 1:

No one likes me because I’m disabled.

Mensen kunnen heel erg gemeen zijn. Dat weet ik maar al te goed. Het is al vaak genoeg in het nieuws geweest dat er niemand op iemands verjaardagsfeestje is geweest. Berichten die me echt raken. Mensen vinden het ‘eng’ om je te benaderen. Want jij bent ‘anders’. Jij bent niet zoals de rest. 

Mensen kijken naar je omdat je anders bent. Ze stappen iets minder snel naar je toe. Hoe moeten ze je benaderen? Wat moeten ze tegen je zeggen? Ze zijn bang voor jouw reactie. 

Ik weet hoe mensen kunnen zijn. Ik heb er zelf ook een hele tijd last van gehad. Mensen die een hele tijd aanstaren. Mensen die achter je rug om over je praten, maar nooit naar je toe komen. 

Ik noem ze hier wel ‘mensen’, maar in mijn geval waren het ‘kinderen’. 

Ik weet wat het met je kan doen. Het zorgt ervoor dat je minder sociaal wordt. Je gaat minder vaak bij een vreemde groep zitten. Je gaat alleen spelen of je blijft bij je vrienden. Dat is niet altijd leuk. Want je wil ook met de rest meedoen. 

Ik heb ermee leren omgaan. Vroeger schaamde ik me voor mijn handicap. Ik wilde zijn zoals de rest. Ik wilde ‘gewone’ benen en ik wilde ‘gewone’ handen. Uiteindelijk ging ik wel bij vreemde kinderen in de zandbak zitten, maar dat was pas na een paar dagen. Want eerst moest ik die drempel over. 

Een handicap kan ervoor zorgen dat je geïsoleerd raakt. 

Ik heb uiteindelijk geleerd hoe ik minder geïsoleerd kon raken. Ik weet hoe ik met mensen om moet gaan die me de hele tijd aanstaren. Ik besteed er zelfs geen aandacht meer aan. Ik heb niet meer door als ze naar me kijken. Ik zou nu op dag 1 in de zandbak gaan zitten in plaats van op  dag 7.

Ik denk vandaag de dag veel makkelijker over mijn handicap. Ik heb geaccepteerd dat het bij me hoort. Als mensen mijn handicap niet accepteren, mogen ze weggaan. Als je mij aardig vind, heb je mijn beperking er ook bij. 

Ik ben er wel achter gekomen dat mensen je aardig voor wie je bent. Niet omdat je een handicap of niet. Het grote probleem is alleen dat mensen vaak niet verder kijken dan je handicap. 

Om mijn punt bij deel 2 van de post uit te leggen, gaan we er even vanuit dat de post echt is.

Today is My Birthday. Can I get some best wishes? Is there anyone who van like and share my photo?

Als ik al ergens een hekel aan heb, is het wel het feit dat mensen vragen voor een leuke reactie. Ik bepaal zelf wel wat ik onder je foto zet. Ik hou het natuurlijk wel netjes, maar verder wil ik graag zelf bepalen wat ik zeg. 

Maar ik ben niet boos, omdat ze voor ‘best wishes’ vraagt. Ik ben boos omdat we haar moeten feliciteren omdat ze gehandicapt is en omdat niemand haar daarom leuk vind. 

Eigenlijk wil je dat mensen je zielig vinden en je daarom feliciteren. Je wil medelijden opwekken bij de mensen. Dus omdat jij jezelf zo zielig bent, moeten we je maar gaan feliciteren? 

Ik kan er niet tegen als mensen zichzelf als ‘zielig’ beschouwen. Dus omdat jij iets hebt meegemaakt, heb jij meer recht dan een ander? 

Ik ben van mening dat iedereen iets verschrikkelijks heeft meegemaakt. Iedereen heeft wel iets meegemaakt wat ervoor heeft gezorgd dat ze nu anders in het leven staan. Of het nou een handicap is, iemand die ze zijn verloren, een ongeluk of iets heel anders. Iedereen heeft wel zoiets. Je kan jezelf daardoor heel erg zielig vinden, maar je kan er ook nog 1000x sterker uitkomen. 

Ik heb het nog en eens gehad over het feit dat de foto nep is. Er zijn mensen geweest die een foto bewerkt. Dat gaat er bij mij echt niet in. Waarom zou je zoiets doen? 

Ben je dan echt zo hopeloos? Wil je dan echt meer reacties/likes op je post? Is het dan echt zo belangrijk voor je? Waarom zou je het anders doen?

Het verbaast me ook hoeveel mensen de post daadwerkelijk delen en hoeveel mensen daadwerkelijk op de post reageren met ‘Happy Birthday’. Denk je echt dat iemand zoiets zou doen?

Eigenlijk moeten we gewoon niet meer reageren op zulke posts. Misschien houden ze er dan vanzelf mee op.

Muziek van de Week.

Toen ik naar de tekst luisterde, kwam het nummer heel erg binnen. Op een of andere manier kon ik me heel erg vinden in de tekst. Ik werd geëmotioneerd. 

Ik daag je uit om tijdens het luisteren een keer goed naar de tekst te luisteren. Misschien vind je het dan opeens geen irritant rot nummer meer J.

Muziek van de Week:

GNASH ft Olivia O’Brien – I Hate You, I Love You

Je handicap kan bepalen of mensen op je afstappen of niet. Mensen kijken nou eenmaal niet verder dan je handicap. Maar laat dat je niet beperken in je sociale leven. Ga nieuwe mensen ontmoeten, loop op ze af. Uiteindelijk is bepaalt je persoonlijkheid of mensen je aardig vinden of niet. Verberg je mooie persoonlijkheid achter je beperking. Je beperking bepaalt niet wie je bent, maar jij bepaalt wie je bent.

Iedereen heeft iets, maar bij de één valt het iets meer op dan bij de ander. Mensen moeten accepteren wat je hebt. Kunnen ze dat niet? Dan is dat hun schuld. Maar dan maken zij een hele grote fout. De grootste fout in hun leven. Zij leren jou namelijk nooit kennen. Dat is hun verlies. Niet dat van jou. 

❤

Clannad