Hi Guys,
‘’Mevrouw Moerings er is een mogelijkheid om je nieuwe benen te geven. Maar deze keer niet in de vorm van protheses, maar we kunnen je donorbenen geven.’’
Als mijn arts dat morgen tegen me zegt, zal ik er vriendelijk voor bedanken. ‘’Het is heel leuk dat jullie dat nu kunnen, maar ik denk dat jullie iemand anders er veel blijer mee kunnen maken.’’
Klinkt dat niet raar? Ja misschien wel. Ze geven me een kans om voorgoed van mijn protheses af te zijn, maar ik grijp die kans niet. Ik ben er niet blij mee. Ik zeg gewoon dat ze het aan een ander mogen geven. Ergens klinkt het wel raar. Dat geef ik toe. Toch verandert het niet.
Ik heb mijn beperking geaccepteerd. Ik heb geaccepteerd dat ik op twee onderbeenprotheses loop. Ik weet dat ik er niets aan kan veranderen.
Dat is echt niet altijd zo geweest. Ik heb heus wel een periode gehad waarbij ik het allemaal niet accepteerde. Maar die periode ligt achter me. Nu accepteer ik het allemaal. Ik heb geaccepteerd dat mijn beperking nou eenmaal bij me hoort en dat ik er niks aan kan veranderen. Waarom zou ik het dan nu opeens wel willen veranderen?
Ik heb geen last van mijn beperking. Ik kan gaan en staan waar ik wil. Mijn beperking belemmert me niet in wat ik wil doen.
Ik heb geen problemen met mijn beperking. Ik kan naar school, ik kan afspreken met vrienden, ik kan naar de bioscoop, ik kan naar een terrasje, ik kan gaan lunchen met vrienden en zo nog maar even door. Ik kan doen wat ik wil. Ik weet zeker dat als ik werd belemmerd door mijn beperking dan had ik wel staan springen (figuurlijk dan he) om donorbenen.
Er zijn wel eens momenten dat ik denk: waarom heb ik dit nou? Waarom heb ik nou niet gewoon ‘normale’ benen. Dat zijn alleen de momenten waarbij er iets mis gaat of wanneer iets niet gaat zoals ik het had bedacht.
Neem nou afgelopen week. Ik had introductieweek bij de Hogeschool Leiden. Die week begon op maandag (heel logisch ook). Ik had kennis gemaakt met mijn groepje. Het was echt een super leuk groepje. Ik bleek die dag heel erg veel te moeten lopen. Na een tijdje kreeg ik zo ontzettend veel last van mijn benen dat ik aangaf dat ik graag naar huis wou. Dat was geen probleem. Dus ik ging naar huis.
Eenmaal thuis aangekomen deed ik mijn protheses uit. Wat ik al dacht, was helaas waar: ik bleek een enorme blaar te hebben onder mijn been. Een blaar die ervoor zorgde dat ik de rest van de week mijn protheses niet aan kon. Ik kan je vertellen dat ik het echt heel erg klote vond.
Het feit dat ik die blaar kreeg, was volkomen mijn eigen schuld. Ik ben veel te lang door blijven lopen. Dat terwijl ik al last had van mijn been. Ik had al veel eerder moeten zeggen dat ik het niet meer redde. Ik had eerder naar huis moeten gaan. Ik had eerder moeten stoppen. Maar ik ben zelf te lang door gegaan.
Zoals jullie weten heb ik het afgelopen half jaar niet heel erg veel gedaan. Ik heb daardoor mijn protheses niet heel vaak aangehad (zeg maar gerust zelden). Als je dan opeens de hele dag gaat lopen, ja dan kan je wachten op problemen. Ik had het langzaam moeten opbouwen.
Op zulke momenten ‘vergeet’ ik even dat ik een beperking heb. ‘Wie zijn billen brandt moet op de blaren zitten.’’ In dit geval zat er een blaar op mijn stomp. En dat ik geen pretje.
Dat zijn momenten waarbij ik denk: waarom heb ik dit nou? Waarom kan ik nou niet gewoon met iedereen meedoen? Waarom kan ik niet een hele dag lopen? Dat zijn van die momenten dat ik heel graag die donorbenen zou willen.
Wat leren we hier nou van? Luister naar je lichaam! Als je lichaam tegen je zegt dat het genoeg is, dan is het ook echt genoeg. Mijn lichaam heeft me gewaarschuwd, maar ik heb niet geluisterd. Je kan nu ook niet opeens de marathon lopen. Dat moet je langzaam opbouwen. Als je het toch in 1x wil doen, dan kan je wachten op problemen. Daar moet je dan ook niet heel raar van opkijken.
Maar dat zijn momenten. Dat duurt even. Na een tijdje is dat weer over. Dan hoef ik die donorbenen niet meer. Dan heb ik mijn beperking weer geaccepteerd. Dan heb ik mijn donorbenen alweer afgegeven.
Ik probeer me voor te stellen hoe het is om benen te hebben. Om na een operatie wakker te worden en dat je dan opeens weer benen hebt. Ik kan het me niet voorstellen. Ik zou zoiets hebben van: dit is niet van mij. Dit hoort niet.
Als de dokter morgen belt om te zeggen dat ze donorbenen voor me hebben, zal ik zeggen dat ze die donorbenen aan iemand anders mogen geven. Iemand die ze er heel erg blij mee kunnen maken. Iemand die door die benen kan gaan doen wat hij altijd al had willen doen. Iemand die door die donorbenen een veel beter leven krijgt.
Muziek van de Week.
Wanneer je alleen bent en naar muziek luistert, komen nummer soms harder binnen dan wanneer er op een ander moment naar luistert. Toen ik dit nummer is een aflevering van STAR hoorde, was ik meer bezig met de aflevering dan met het nummer zelf. Er gebeurde op dat moment zo ontzettend veel op TV dat ik geen aandacht had voor de muziek. Laatst hoorde ik het nummer die onder deze scene werd gedraaid. Ik hoorde alleen het nummer dus ik kon me helemaal focussen op het nummer en op de tekst. Toen realiseerde ik me pas hoe mooi het was. Ik werd dus ook heel erg geraakt door het nummer. De stem van Jude heeft zoveel emotie. Het raakte me echt.
Laatst hoorde ik het nummer die onder deze scene werd gedraaid. Ik hoorde alleen het nummer dus ik kon me helemaal focussen op het nummer en op de tekst. Toen realiseerde ik me pas hoe mooi het was. Ik werd dus ook heel erg geraakt door het nummer. De stem van Jude heeft zoveel emotie. Het raakte me echt.
Muziek van de Week:
STAR – I Don’t Know Why
Afgelopen week bestond mijn blog 2 jaar. 2 jaar alweer. Er is zo ontzettend veel gebeurd in de afgelopen 2 jaar. Het voelt helemaal niet als 2 jaar. Het zijn ook nog maar 2 jaar.
Ik wil jullie ontzettend bedanken voor de afgelopen 2 jaar. Voor alle lieve berichtjes en voor alle support. Zonder jullie had ik dit nooit kunnen doen. Heel erg bedankt voor het lezen van deze blog. Ik ben jullie zo ontzettend dankbaar!
Op naar nog vele jaren! Ik hoop dat jullie mijn blogs blijven lezen!
Love you all so much!
❤
Clannad