Hi Guys,

Afgelopen week zag ik het volgende opeens overal verschijnen. Het stond zelfs al boven het filmpje:

The new Ed Sheeran.

Ik snap de vergelijking wel hoor. Hij heeft rood haar, speelt gitaar en hij rapt in zijn nummer. Het enige verschil is dat hij niet Brits is. 

Deze jongen (Chad) heeft hier helemaal niet om gevraagd. Dat snap ik ook wel. Hij heeft gewoon een hele goede auditie neergezet. Hij is echt wel een hele goede artiest. 

De media zette boven de video dat hij ‘de nieuwe (de volgende) Ed Sheeran’ is. Dat zinnetje zette me aan het denken. Ik werd er zelfs een beetje boos van.

Ed Sheeran is een hele goede artiest. Hij heeft vele grote hits. Ook niet heel erg onbelangrijk: hij leeft nog. 

Ed Sheeran maakt nog nieuwe muziek en hij treedt op. Moet hij dan nu al een vervanger hebben? Ed Sheeran fans zitten niet te wachten op Chad als ze naar een concert gaan van Ed Sheeran.

Het is geen haat naar Chad hoor. Hij is ook een hele goede artiest, maar hij is geen Ed Sheeran. Dat zal hij ook nooit worden. Dat klinkt lulliger dan dat ik het bedoel. 

Bruno Mars wordt door verschillende mensen de nieuwe Michael Jackson genoemd. Bruno is een geweldige artiest, maar hij is geen Michael Jackson en dat gaat hij ook nooit worden. We hebben maar 1 Michael Jackson. Niemand gaat net zo goed worden als hem. 

Je laten door inspireren door andere artiesten. Dat kan natuurlijk. Dat kan ook eigenlijk niet anders. Om dan een paar nummers van die artiest(en) te spelen, is natuurlijk goed. 

Je laat dan de mensen horen door welke artiesten je bent geïnspireerd. De meesten fans kunnen dat juist heel erg waarderen. Soms is de cover zelfs beter dan het origineel. 

Bij een cover maak je een eigen versie van een nummer. Je zingt wel het nummer van de artiest, maar je maakt er een andere versie van. 

Maar als je cover doet, betekent het niet dat je die artiest bent. Je eert een artiest door het spelen van zijn nummer. Anders zou je het nummer niet spelen. Je speelt geen nummers die je niet leuk vind. Dat neem ik aan tenminste ?.

Om een artiest te bestempelen als ‘de nieuwe’ vind ik heel erg ver gaan. Het lijkt me voor de artiest die zo genoemd wordt  ook niet heel erg fijn. 

Mensen verwachten dan toch iets van je. Mensen zullen je altijd linken de desbetreffende artiest. Wat nou als je wel een keer originele muziek uit wil brengen? De kans is groot dat mensen dat niet gaan accepteren. Want mensen kennen je alleen omdat je nummers van een bepaalde artiest doet. 

Je kan het natuurlijk ook zien als een compliment. Mensen zien toch dat je goed bent. Ze horen dat je goed kunt zingen. Ze zien dus wel iets in je. Maar het probleem is toch dat mensen niet verder gaan kijken dan die desbetreffende artiest aan wie je wordt gekoppeld. 

Artiesten coveren geen nummers omdat ze de originele artiest na willen doen. Artiesten coveren muziek, omdat ze een bepaalde relatie hebben met dat nummer. Ze willen graag hun versie laten horen. Ze willen de artiest eren voor hun werk. Daarom coveren ze een nummer.

Ik keek laatst bij de reacties onder een filmpje van Bruno Mars. Ik denk dat bijna de helft van de reacties gingen over het feit of hij nou wel of niet de nieuwe Michael Jackson is. Voor mij is dat heel duidelijk: Bruno is niet de nieuwe Michael. 

Dat betekent niet dat ik Bruno geen goede artiest vind. In tegendeel zelfs. Ik vind Bruno één van de beste artiesten van deze tijd. Hij kan verdomd goed zingen en hij is een hele goede danser. Bruno is een artiest. Een artiest van een heel groot formaat. Maar hij is niet de nieuwe Michael.

Er is maar 1 King of Pop en dat is Michael Jackson. Dat is hetzelfde met de Queen of Pop. Dat is en blijft Madonna. Of je nou fan van haar bent of niet. Ze is en blijft de Queen of Pop. 

Er is maar 1 Ed Sheeran, Michael Jackosn, Bruno Mars, Amy Winehouse, Whitney Houston,Bono, Justin Bieber, Ariana Grande, James Arthur, Luis Fonsi, Enrique Iglesias, Katy Perry, Miley Cyrus, Ali B, Nielson, Glennis Grace en ga zo maar even verder.

Van elke artiest is er maar 1. Maakt niet uit naar welk genre je kijkt. Er zijn geen twee versies van 1 artiesten. Maar ze kunnen wel elkaars muziek zingen/spelen. 

Een eigen versie maken van wat iemand al heeft gemaakt. Of het nou beter is of niet dat maakt niet uit. Het is je eigen versie. Dat is het belangrijkst. Iets eigen maken. Daar gaat het nou juist om bij coveren. Het gaat er niet om dat je beter wil zijn dan de originele artiest.

Waarom zijn we dan op zoek naar een vervanger? Waarom  noemen we Bruno de nieuwe Michael? Waarom noemen de Chad de volgende Ed? Waarom kunnen we ze niet accepteren hoe ze zijn? 

Bij Michael snap ik het wel iets meer dan bij Ed. Michael is niet meer onder ons dus mensen willen een ‘nieuwe Michael’. Als weet iedereen wel dat we nooit een nieuwe Michael krijgen.

Ed Sheeran leeft nog. Dus waarom zou je een ‘nieuwe Ed Sheeran’ willen terwijl je de originele nog hebt? 

Vorige week sloot ik de blog af met een zinnetje ‘gelukkig hebben we de muziek nog’. Die muziek mogen we ook echt niet vergeten. Het zou een beetje raar zijn als we de muziek van overleden artiesten vergeten. Laten we alsjeblieft de artiesten blijven eren. Dat kan op heel erg veel manieren. Dat kan ook doormiddel van het spelen van hun muziek. Daar mogen we echt niet mee stoppen.

We moeten accepteren dat er nooit meer een nieuwe versie komt van een bepaalde artiest. Hoe graag we het ook willen, artiesten komen niet meer terug. We kunnen artiesten voort laten leven door het spelen van hun muziek. 

Sommige muziek is gewoon te goed om nooit meer te spelen. 

Muziek van de week.

Muziek van de Week:

Glee – Yesterday

We zijn allemaal één. We zijn allemaal verschillend. Dat maakt alles veel mooier en leuker. We zijn niet allemaal hetzelfde. We zijn allemaal verschillend en dat moeten we accepteren. 

Be You.

❤

Clannad